Najważniejsze są dobre zabezpieczenia: wytrzymałe, mocne drzwi i framugi (ościeżnice) i atestowane sprawnie działające zamki.

Firma GERDA działa na rynku zabezpieczeń od 1987 roku, osiągając w tej dziedzinie pozycję lidera. Powszechnie znane z wysokiej jakości drzwi, zamki, kłódki, w tym antywłamaniowe to m.in. efekt wprowadzenia innowacyjnych, najnowocześniejszych technologii i rozwiązań organizacyjnych. Profesjonalizm firmy Gerda został zauważony na rynku polskim a także zagranicznym i uhonorowany szeregiem nagród i wyróżnień – w tym godłem Teraz Polska. Wyroby ze znakiem Gerda mają wszelkie atesty antywłamaniowe wymagane w Polsce oraz atest British Standard Institution.

Drzwi wewnętrzne – artykuł

Drzwi wewnętrzne są szczególnym rodzajem przegrody – dzielą i jednocześnie łączą pomieszczenia, izolują je akustycznie i termicznie, stanowią także istotny element wnętrza.

Epoka drzwi typowych dla poszczególnych rodzajów pomieszczeń dawno już minęła. Teraz mamy wprost nieograniczone możliwości wyboru ich wzorów, faktur i kolorów. Dostępne w handlu drzwi różnią się między sobą także budową, materiałem, z jakiego zostały wykonane, wymiarami, sposobem otwierania i wykończeniem powierzchni.

Od uchylnych do harmonijkowych

Drzwi uchylne (rozwierane). To najczęściej stosowany typ drzwi. Nadają się do wnętrz, w których jest odpowiednio dużo miejsca na ich otwieranie. Do wyboru są drzwi pełne, przeszklone lub szklane.

Najpopularniejsze są drzwi uchylne jednoskrzydłowe o standardowych szerokościach: 60, 70, 80, 90 i 100 cm. Można też kupić drzwi dwu-, a nawet wieloskrzydłowe. Te pierwsze mają najczęściej szerokość 120, 140 i 160 cm. Standardowe drzwi mają wysokość 203 cm, a na zamówienie dostępne są wyższe. Niektóre drzwi można o kilka centymetrów skracać. O tym, czy taka możliwość istnieje, trzeba się upewnić przed zakupem.

Ze względu na kierunek otwierania skrzydła, drzwi dzielą się na prawe i lewe (patrz „Drzwi zewnętrzne i antywłamaniowe”). Kierunek otwierania drzwi ma znaczenie przy aranżacji wnętrz. Jednoskrzydłowe drzwi prawe wymagają pozostawienia wolnej przestrzeni na przesuwanie się skrzydła z prawej ich strony, a lewe drzwi – z lewej. Drzwi dwuskrzydłowe natomiast otwierają się na dwie strony i w związku z tym zabierają miejsce z obu stron.

Drzwi przesuwne. Są coraz bardziej popularne, ponieważ pozwalają na swobodną aranżację przestrzeni wokół nich. Po rozsunięciu mogą zachodzić na ścianę lub się w niej chować.

Drzwi przesuwne zachodzące na ścianę po otwarciu zasłaniają jej fragment; nie może na niej nic wisieć i nie mogą stać przy niej meble. Skrzydła podwiesza się na wózkach – najczęściej teflonowych – do prowadnicy, zamontowanej na górze otworu drzwiowego. W starszych rozwiązaniach prowadnicę, po której drzwi się przemieszczały, montowano również w podłodze. Nie było to zbyt praktyczne. Nowoczesne drzwi przesuwne zawiesza się tylko na prowadnicy górnej. Dzięki czemu nie stykają się one z podłogą.

Wygodniejszym rozwiązaniem są drzwi przesuwne chowane w ścianie. Po ich rozsunięciu skrzydła są niewidoczne, a sąsiadującą z nimi ścianę można wykorzystać w dowolny sposób rys. 1. W ścianie trzeba jednak zamontować specjalną kasetę (z aluminium lub ocynkowanej blachy), w którą wprowadza się drzwi. Oczywiście, najlepiej to zrobić na etapie budowy domu, ale można też drzwi takie zainstalować w domu istniejącym, budując ściankę osłonową z profili stalowych i płyt gipsowo-kartonowych. Ze względów estetycznych konstrukcją taką zazwyczaj osłania się całą ścianę.

Rys. 1 Drzwi przesuwne są bardzo wygodne, ponieważ pozwalają na swobodną aranżację wnętrza (fot. Estima)

Drzwi przesuwne mogą być pełne, przeszklone lub szklane. Wykonuje się je z drewna klejonego, płyty lub tafli szkła hartowanego, obramowanej listwą aluminiową albo drewnianą. Można stosować szkło witrażowe, najczęściej jednak dla bezpieczeństwa jest ono wzmacniane folią. Drzwi przesuwne mogą mieć jedno lub dwa skrzydła, najczęściej szerokości od 80 do 100 cm. Szerokość dwuskrzydłowych drzwi przesuwnych nie może przekraczać 240 cm.

Drzwi składane (niekiedy nazywane łamanymi) mają skrzydło podzielone na dwie lub więcej pionowych części, połączonych zawiasami rys. 2. Wprawdzie nie zajmują dużo miejsca, ale po złożeniu zmniejszają szerokość otworu drzwiowego. Trzeba wziąć to pod uwagę.

Rys. 2 Drzwi składane nie zajmują dużo miejsca po otwarciu (fot. Pol-Skone)

Skrzydło drzwi składanych porusza się po szynie za pomocą ślizgaczy lub wózków. Szyna ma długość równą szerokości otworu i przytwierdza się ją do górnej części ościeżnicy (od spodu). Aby otworzyć drzwi, części skrzydła składa się jak parawan.

Drzwi składane mogą być wykonane z drewna, płyty drewnopochodnej, szkła albo z drewna ze wstawkami szklanymi lub z tworzyw sztucznych. Drzwi jednoskrzydłowe najczęściej stosuje się w wąskich przejściach, prowadzących na przykład do garderoby czy spiżarni. Mogą być także bardziej okazałe i składać się z dwóch skrzydeł jednakowej lub różnej szerokości. Takie drzwi nadają się do oddzielenia holu od salonu czy salonu od biblioteki.

Drzwi harmonijkowe – zbudowane są z wąskich paneli (szerokość 5-10 cm), połączonych pasami materiału z elastycznego tworzywa sztucznego lub płótna. Mogą być jedno- lub dwuskrzydłowe. Składają się w harmonijkę po bokach otworu drzwiowego, zmniejszając nieco jego szerokość. Przesuwają się po prowadnicy, przykręconej do nadproża. Do górnych krawędzi każdego panela są przymocowane rolki lub tzw. zawieszki, które umieszcza się w prowadnicy. Boczne krawędzie otworu wykańcza się drewnianymi listwami i do jednej z nich mocuje się drzwi.

Drzwi harmonijkowe wykonuje się z tworzywa sztucznego, drewna lub płyt drewnopochodnych. Panele mogą mieć wstawki ze szkła lub tworzywa sztucznego – na całej wysokości lub tylko na jej części. W drzwiach harmonijkowych można zamontować zamek zapadkowy albo magnetyczny z uchwytem lub gałką.

Drzwi z paneli z tworzywa sztucznego stosuje się głównie do wnętrz mało eksponowanych – wnęk czy garderób. Natomiast te z panelami drewnianymi lub oklejonymi fornirem i ozdobionymi wstawkami nadają się do pomieszczeń reprezentacyjnych.

Nie tylko z drewna

Drewno. Do wytwarzania drzwi stosuje się drewno lite lub klejone warstwowo. Drewno klejone jest bardziej popularne, zarówno dzięki dobrym parametrom technicznym, jak i niższej cenie. Współczesna technika klejenia warstwowego pozwala bowiem na budowę wytrzymałej i odpornej na paczenie się konstrukcji drzwi. Najczęściej stosowane przez producentów gatunki drewna to sosna, dąb, buk, mahoń i jesion.

Płyty drewnopochodne. Są to gładkie lub tłoczone płyty wiórowe albo pilśniowe – zwykłe, MDF i HDF. Na drzwi najczęściej stosuje płyty MDF (twarde) i HDF (bardzo twarde). Różnią się one sposobem wytwarzania oraz gęstością, od której zależą walory użytkowe gotowych drzwi – im gęstość materiału jest większa, tym mniej się one paczą. Gęstość płyt MDF wynosi od 650 do 850 kg/m3, a podstawowym surowcem do ich produkcji są włókna drewna świerkowego lub sosnowego. Płyty HDF zaś mają gęstość powyżej 850 kg/m3 (o ok. 50% większą niż lite drewno) i wytwarza się je ze zrębków drewna. Płyty MDF i HDF są lżejsze od litego drewna i bardziej od niego odporne na pękanie oraz rozszczepianie.

Szkło. Najczęściej stosuje się je jako wypełnienie w drzwiach płytowych. Wykorzystuje się szkło przezroczyste, półprzezroczyste, matowe, barwione, witrażowe lub ornamentowane zwykłe, hartowane i klejone.

Coraz większą popularnością cieszą się pełne drzwi szklane (zdjęcie obok (fot. Dorma)). – taflę szkła utrzymują jedynie wąskie ramy aluminiowe lub drewniane; możliwe jest wykonanie bez ram: taflę ujmują jedynie zawiasy i tzw. pochwyt, stosowany zamiast klamki. Aby takie drzwi były bezpieczne w użytkowaniu, używa się szkła hartowanego lub klejonego. Jeśli szyba ulegnie stłuczeniu, szkło hartowane rozsypie się na kawałki o nieostrych brzegach. Jeśli zaś będzie ze szkła klejonego, folia zabezpieczająca zapobiegnie rozsypaniu się szyby na kawałki.

Szprosy i kasetony

Wiele modeli drzwi jest ozdobionych wytłoczeniami w postaci kasetonów lub ozdobnymi listwami – szprosami. Sposób wykończenia powierzchni zależy przede wszystkim od rodzaju materiału, z jakiego są wykonane. Drzwi drewniane można kupić lakierowane bezbarwnie, pokryte okleiną lub pomalowane farbami akrylowymi. Najczęściej wykańcza się je tak, aby powłoka podkreślała naturalny rysunek słojów drewna (lakier bezbarwny) lub do niego nawiązywała (drewnopodobny laminat albo okleina naturalna, czyli fornir). Farby kryjące stosuje się rzadziej.

Drzwi z płyt drewnopochodnych również pokrywa farbami akrylowymi lub okleiną. Do wyboru są okładziny z naturalnego drewna, drewnopodobne lub z jednobarwnego laminatu oraz farby kryjące 5. Firmy oferują zazwyczaj drzwi w tzw. kolorach podstawowych, np. białym, brązowym czy popielatym, oraz w kolorach na specjalne zamówienie – np. zielone czy niebieskie. Za te drugie trzeba zapłacić od 15 do 20% więcej.

Niektóre firmy sprzedają również drzwi z niewykończoną powierzchnią. Po zamontowaniu można je pomalować na kolor, pasujący do pozostałych elementów wyposażenia wnętrza, albo też okleić okleiną jednobarwną czy imitującą buk, orzech, jesion, dąb, mahoń.

:: NOWA OFERTA :: Zakładu Badań Lekkich Przegród i Przeszkleń

Zakład Badań Lekkich Przegród i Przeszkleń Instytutu Techniki Budowlanej uprzejmie informuje o obowiązku posiadania przez Producentów stolarki PVC i ALU dokumentów dopuszczających wyrób do obrotu i powszechnego stosowania w budownictwie zgodnie z art.10,ust.2, pkt.1b ustawy Prawo budowlane (Dz.U.nr 106/2000, poz.1126) i Rozporządzeniem MSWiA z dnia 31 lipca 1998r (Dz.U.Nr 113,poz.728).

Możemy zaoferować Państwu wykonanie badań wstępnych pełnych (wg Ustaleń Aprobacyjnych z dnia 01.07.2002) stanowiących podstawę do wystawiania deklaracji zgodności. Wyniki tych badań, poza tym, mogą stanowić podstawę do przedłużenia ważności certyfikatu lub jego uzyskania.

Koszt badań wstępnych pełnych okien z PVC w naszym Laboratorium, w zakresie wynikającym z zapisów aprobat technicznych wydanych po pierwszym lipca 2002 r równy jest 6.900 zł (przy jednym stopniu szczelności okna) 7.900 zł (przy dwóch stopniach szczelności okna). Kwoty te uwzględniają koszt przyjazdu naszego pracownika do Państwa firmy w celu pobrania elementów do badań (w przypadku badań do certyfikatu zgodności).

Zgodnie z zapisami w aprobatach technicznych, zobowiązani są Państwo dodatkowo do przedstawienia wyników badań nośności zgrzanych naroży. Jeżeli wraz z badaniami okien firma Wasza zleci nam również przeprowadzenie badań nośności naroży, wówczas ich koszt będzie równy 1.500 zł.

W przypadku realizacji kilku systemów równocześnie udzielamy korzystnych rabatów.

Badania wykonywane są w terminie do trzech tygodni, przy czym jest to termin maksymalny, który może ulec skróceniu.

Przeprowadzenie badań poświadczamy wydawaniem „Świadectwa Badań”.

Dodatkowo informujemy, że:

– wydawane obecnie przez ITB aprobaty techniczne i certyfikaty zgodności nie tracą swojej ważności po wejściu Polski do UE przez co najmniej 21 m-cy od ustanowienia zharmonizowanej normy europejskiej wyrobu na okna,

– wyniki badań przeprowadzonych zgodnie z normami PN-EN, w laboratorium Zakładu Badań Lekkich Przegród i Przeszkleń, będą uznawane w ocenie zgodności po wejściu Polski do UE.

 Zakład Badań Lekkich Przegród i Przeszkleń niezależnie od  wymienionych badań, oferuje szeroki zakres usług badawczych stolarki budowlanej, w tym wykonywanie badań  wynikających z pkt. 4 Ustaleń Aprobacyjnych GS III. 02/2001, na potrzeby WŁAŚCICIELI SYSTEMÓW konstrukcyjno-technologicznych okien i drzwi balkonowych

Mieszkanie w bloku czy kamienicy musi mieć równie solidne drzwi wejściowe jak dom jednorodzinny. Często jednak drzwi do naszych M traktujemy po macoszemu. Pora to zmienić.

Typowe drzwi do wielkopłytowych mieszkań z płyty wiórowej były cienkie, bez izolacji tłumiącej hałas, z lichej jakości zamkami.

Dzisiaj też można spotkać podobne, tylko trochę lepiej wykonane. Jedyną ich zaletą jest niska cena.

Nie kupujmy ich jednak, bo nie zapewnią nam odpowiedniej ochrony ani przed włamaniem, ani przed zimnem i hałasem.

Drewniane lub stalowe

Dzisiaj sklepy ze stolarką oferują nam najczęściej dwa rodzaje drzwi wejściowych – płytowe o konstrukcji drewnianej oraz takie o konstrukcji stalowej.

•  Natomiast tradycyjne drewniane drzwi płycinowe to drzwi zewnętrzne stosowane głównie w domach jednorodzinnych produkowane na zamówienie. Głównym elementem konstrukcyjnym takich drzwi jest rama zrobiona z drewnianych krawędziaków, usztywniona pionowymi i poziomymi słupkami (tzw. szprosami), które dzielą płaszczyznę wewnątrz ramy na mniejsze pola.

Pola ograniczone szprosami nazywa się płycinami. Płyciny wypełniane są ozdobnie wykończonymi drewnianymi płytami, np. w formie kasetonów. W płycinach znajduje się materiał izolacyjny, (tradycyjnie rolę izolatora spełniało po prostu grube drewno).

•  Drewniane drzwi płytowe. Elementem konstrukcyjnym jest rama zrobiona z krawędziaków z drewna klejonego. Ten typ drzwi swą nazwę zawdzięcza płytom pokrywającym obustronnie całą płaszczyznę skrzydeł drzwiowych.

Płyty mogą być wykonane z kompozytów, stali, aluminium (pokrywa się je odpornymi na zarysowanie i ścieranie lakierami) lub z grubej wodoodpornej sklejki wykańczanej naturalną okleiną z dekoracyjnego gatunku drewna.

Płyty mogą być płaskie lub mieć wytłoczenia imitujące płyciny. Przestrzeń między nimi wypełnia materiał izolacyjny oraz elementy usztywniające ramę skrzydła.

Popularnym materiałem wykończeniowym drzwi tego typu są płyty wiórowe MDF lub HDF pokryte laminatami imitującymi naturalny rysunek i kolor drewna.

•  Szkielet płytowych drzwi stalowych tworzy rama z kształtowników stalowych wzmocniona wewnętrznymi elementami (też ze stali): kształtownikami, prętami, profilowaną blachą. Wnętrze wypełnione jest izolacją z wełny mineralnej lub pianki poliuretanowej. Zewnętrzne okładziny wykonane mogą być z płyt stalowych wytłaczanych, gładkich, grubych profilowanych laminowanych płyt wiórowych, grubych płyt wiórowych z okleiną z naturalnego drewna lub grubej sklejki wodoodpornej.

UWAGA! W drzwiach wejściowych do domu zewnętrzna strona musi być zrobiona z materiału odpornego na słońce, wilgoć, zmienne temperatury (lub odpowiednio zabezpieczona przed ich wpływem).

Drzwi wychodzące na klatkę schodową nie muszą już być takie odporne.

Ciepło i cicho

Materiały stosowane do ocieplenia drzwi (wełna mineralna i pianka poliuretanowa) izolują równocześnie od hałasu.

UWAGA! Drzwi wejściowe do mieszkań muszą mieć grubą izolację, która wytłumi odgłosy z klatki schodowej. A jest co wyciszać: ujadanie psów, tupot butów po posadzce i schodach, nawoływania dzieci itp. Z takimi odgłosami w bezpośrednim sąsiedztwie drzwi nie spotyka się właściciel domu jednorodzinnego. Nawet hałas uliczny dobiegający z pewnej odległości nie jest tak dokuczliwy jak odgłosy z blokowego korytarza.

Dobre parametry izolacji akustycznej i cieplnej będą miały drzwi o grubości powyżej 54 mm.

Podobną rolę odgrywają uszczelki, dziś wykonywane przeważnie z kauczuków silikonowych (nazywane są w skrócie EPDM).

UWAGA! Dobre drzwi powinny mieć też tzw. przylgę, czyli listwę, która po ich zamknięciu (z boku od strony wewnętrznej) zachodzi na całym ich obwodzie na ościeżnicę. Drzwi o gładkich krawędziach, tzw. bezprzylgowe, choćby były bardzo grube, będą gorzej chroniły przed hałasem. Komfortowe i bezpieczne

Wymieniając drzwi, trzeba zadbać, by nowe miały przynajmniej minimum zabezpieczeń przeciw włamaniu.

1. Drzwi drewniane wzmacnia się dodatkowo blachami stalowymi o grubości 0,6-0,7 mm mocowanymi obustronnie do konstrukcji. Od zewnątrz ich nie widać, bo są pokryte warstwą wykończenia z dowolnego materiału.

•  Krawędzie drzwi powinny mieć stalowe opaski wzmacniające oraz bolce antywyważeniowe.

•  Trzy łożyskowane regulowane zawiasy powinny być zamontowane do elementów konstrukcyjnych, tak aby niemożliwe było ich wyrwanie czy wybicie.

•  Warto też zamontować dodatkowy zamek ze sztywną zapornicą umożliwiającą uchylenie drzwi. Służy on do zamykania mieszkania w czasie, kiedy przebywają w nim domownicy. Wokół zamków drzwi powinny mieć dodatkowe stalowe wzmocnienia.

2. Drzwi o konstrukcji stalowej mogą być produkowane jako drzwi antywłamaniowe. Aby drzwi mogły być za takie uznane, muszą mieć certyfikat Instytutu Mechaniki Precyzyjnej potwierdzający wymagane przez normy wskaźniki wytrzymałości dla drzwi antywłamaniowych klasy C.

UWAGA! Zamki użyte w takich drzwiach też muszą mieć świadectwo klasy C.

•  Skrzydło drzwi montowane jest na specjalnie wzmacnianych zawiasach do stalowych ościeżnic mocno osadzonych w murze wkręcanymi i zamurowywanymi kotwami.

•  Konstrukcja skrzydeł, ościeżnicy oraz zamek muszą zapewnić wytrzymałość i odporność na wyważenie, wyłamanie i inne próby sforsowania.

Maksymalnie w drzwiach antywłamaniowych dopuszcza się stosowanie dwóch zamków. Przeważnie jednak jest to jeden zamek, którego rygle i bolce znajdujące się na obwodzie skrzydła, wysuwane są w dwóch lub trzech kierunkach.

UWAGA! Odradzamy kupno drzwi stalowych montowanych jako dodatkowe drzwi przed starymi drzwiami. Utrudniają wejście do domu, a dodatkowo nie można przed nimi położyć żadnej wycieraczki.

Podsumowanie

Drzwi muszą być grube przynajmniej na 54-60 mm i mieć warstwę izolacji najlepiej z wełny mineralnej, ewentualnie z pianki poliuretanowej.

Drzwi drewniane powinny mieć wzmocnienia – blachy stalowe obustronnie, wzmocnienie z blachy w części przyzamkowej, blokady antywyważeniowe, okucia antywłamaniowe.

Drzwi stalowe i drewniane powinny mieć zamek z atestem Instytutu Mechaniki Precyzyjnej potwierdzającym klasę antywłamaniową.

Drzwi stalowe antywłamaniowe muszą mieć certyfikat klasy C wydawany przez Instytut Mechaniki Precyzyjnej.

04-01-2006

Moje drzwi wejściowe

Zobaczmy na początek, jakie wrażenie wywołują drzwi wejściowe. Wizytówka naszego domu. Czy nam się podobają? Czy przyciągają a może nie? Co o nas mówią? Ważny jest ich rozmiar, kolor, materiał, z jakiego są wykonane, orientacja, usytuowanie, etc.
Powinny być mocno i porządnie osadzone na solidnych zawiasach i zdrowych framugach. Najlepiej, gdy są nieco szersze od pozostałych drzwi w domu, ale bez przesady. Zbyt duże mogą powodować nadmierny ubytek energetyczny, co w przełożeniu na rzeczywistość, może spowodować kłopoty finansowe. Co z tym fantem zrobić? Trudno przecież nagle zmienić rozmiar drzwi. Ale można pomalować je na kolor raczej ciemny, żeby stworzyć wrażenie, że są mniejsze, albo pomalować framugę na kolor zbliżony do odcienia ściany. Natomiast za małe drzwi, mogą ograniczać mieszkańców, zacieśniać ich horyzonty, a wręcz zburzyć rodzinną harmonię. I tu można malując je w odpowiedni sposób spowodować, że będą sprawiały wrażenie większych. Wymiary drzwi powinny być dopasowane do wielkości domu. Podobnie jak wielkość domu do ilości i wielkości ludzi w nim mieszkających.

Drzwi wejściowe mają zachęcać nas do wejścia. Ładne, nieobskrobane i solidne drzwi sprawiają najlepsze wrażenie. Najlepiej, żeby otwierały się do środka, tak, aby otwieranie było jednocześnie gestem zapraszającym, a nie odpychającym. Nie mogą się zacinać, bo przyniesie to mieszkańcom zniechęcenie i rozczarowania. Wszystkie metalowe części powinny być czyste i wypolerowane. Zawiasy nasmarowane – skrzypienie drzwi może być przyczyną nadmiernej nerwowości domowników. Sprawne i nasmarowane zamki i klamki będą również gwarancją bezpieczeństwa.

Numer mieszkania i aktualna wizytówka, najlepiej, kiedy wykonane są z lśniącego metalu, zwłaszcza na drzwiach usytuowanych naprzeciwko schodów. Jeżeli numer mieszkania jest dwucyfrowy, lub więcej, dobrze, żeby cyfry przymocowane zostały z tendencją zwyżkową, tzn. druga minimalnie wyżej niż pierwsza, trzecia troszkę wyżej niż druga. Oczywiście nie musi się to każdemu podobać, i nie jest to jedyna możliwość ustawienia cyfr, można to zrobić na swój własny sposób. W zwyżkowej sugestii ustawienia cyfr, zawiera się informacja dla naszej podświadomości, że w mieszkaniu pod tym numerem jest coraz lepiej. Myślę również, że trochę oryginalności w doborze wizytówki, czy twojego „niezłego numerka” byłoby bardzo wskazane. Feng Shui stawia na indywidualność, pomysłowość, prostotę, estetykę.

Sprawdź dalej, czy otoczenie drzwi wejściowych jest dobrze oświetlone, zarówno od strony zewnętrznej jak i wewnętrznej domu. Oświetlenie powinno być sprawne – jeśli jakaś żarówka się przepali, trzeba ją natychmiast wymienić.

Ważna jest również wycieraczka, ładna i trwała jest skutecznym sposobem ograniczenia ilości brudu wnoszonego do domu. Cała przestrzeń wejścia powinna być czysta, jasna, przestronna i zachęcająca do wejścia.

Kolor drzwi wejściowych uzależniony jest od kierunku, z jakiego się wchodzi do domu. I tak wejście z południa – drzwi drewniane w kolorach zieleni i łagodniejsze odcienie czerwieni, zbyt ostre mogą może powodować agresję. Drzwi od wschodu – drewno, zielony, niebieski, trochę czerwonego. Od zachodu – mogą być wręcz metalowe, białe, żółte, srebrne. Północne drzwi – granat, niebieski, dodatki srebrne, białe, troszkę czerwonego dla dodania energii. Pozostały kierunki pośrednie, czyli południowy – wschód; drewno, zielony, czerwony, złote dodatki, dalej południowy – zachód; różne odcienie różu, kolory ziemi, północny – wschód; zielony, niebieski, trochę czarnego i północny – zachód; metal, srebro, szary, biały i czarny. Oczywiście może być jeszcze wiele innych możliwości kolorystycznych, bo podejść do tematu jest bardzo dużo. Jednocześnie pamiętać warto, aby wybrany kolor nie był rażąco inny niż kolorystyka drzwi sąsiadów. Feng Shui sugeruje niewyróżnianie się, a raczej, zachowując swoją indywidualność, dostosowanie się do otoczenia. Jeżeli wszystkie drzwi na klatce schodowej są w jednym kolorze, to może lepiej nie zmieniać koloru drzwi, a skupić się na dobraniu ładnej wizytówki, czy numerka, albo wycieraczki. Wszystko są to sytuacje względne, wymagają przemyślenia, żeby nie przesadzić.

Usytuowanie drzwi względem całego mieszkania, to bardzo ważna informacja, ale w tym artykule, nie znajdę na to miejsca. Wiąże się to bowiem z poznaniem ośmiokąta ba-gua, a jemu, a także kolorom, poświęcone zostaną oddzielne artykuły. Proszę o cierpliwość, a cierpliwość według I Cingu to: hamulce nałożone na siłę.

Biorąc pod uwagę wszystkie opisane powyżej aspekty, odpowiedzmy sobie na pytanie: Jakie są „nasze drzwi wejściowe”? Czy jesteśmy zadowoleni patrząc na nie, czy zachęcają nas do wejścia, czy wręcz przeciwnie? Czy odzwierciedlają w jakikolwiek sposób nasz charakter i czy o to nam chodzi?

Na co wchodzisz?

Teraz wróćmy jeszcze do testu pierwszego wrażenia, ale tym razem spójrzmy dalej. Na co wchodzimy po przekroczeniu drzwi wejściowych? Czy w przedpokoju jest jasno, czy ciemno? Ciasno czy przestronnie? Jaki przedmiot wpada nam w oko jako pierwszy?
Czy może jest to ściana? Wejście na ścianę może powodować blokady w życiu, niemożność zrobienia kroku do przodu. Co zrobić w tej sytuacji? Najlepiej powiesić dosyć duży obrazek przedstawiający przestrzeń, np. żaglówki na jeziorze, lecące ptaki na niebie, baloniki… Niezalecane jest wieszanie lustra naprzeciwko drzwi, tak żeby drzwi w nim się odbijały. Energia wchodząca odbije się od tafli i wyjdzie z powrotem na zewnątrz. Może to zdecydowanie osłabić nasz potencjał życiowy, zlikwidować nadchodzące możliwości.

Wieszak na wejściu może spowodować trudności w zatrzymaniu partnera, a i my będziemy mieć, może zbyt często, ochotę na wyjście z domu. Lepiej umieścić go za drzwiami, lub w innym niewidocznym od wejścia miejscu. Dobrze gdy wieszak nie jest zbytnio obładowany. Remanent w ciuchach to podstawa.

Wejście na drzwi od kuchni może skupić większość naszej uwagi na szykowaniu jedzenia, samym jedzeniu i martwieniu się o zawartość lodówki. Rozwiązaniem może być jakieś ciekawe zamaskowanie wejścia, np. powieszenie lekkiej kotary, koralików, dzwonków, czy innych delikatnych przeszkadzajek…

Natomiast wejście na drzwi od łazienki, czy toalety to ciągły odpływ energii. Najlepsze w tym przypadku jest umieszczenie na nich niedużego lusterka i pomalowanie drzwi tak, aby były jak najmniej widoczne (np. w kolorze ściany). Prawdę powiedziawszy bez względu na usytuowanie toalety lusterko na drzwiach jest bardzo pomocne.

Sterty rzeczy nieużywanych, rzędy butów, rowery, wózki, kuwety… to jest to, na co często natykamy się po przekroczeniu progu i są to po prostu przeszkody w osiągnięciu sukcesu. Tu rozwiązanie jest oczywiste, trzeba po prostu posprzątać. I znowu wracamy do głównej zasady Feng Shui: do porządków. To jest podstawa. Porządek, porządek i jeszcze raz porządek, ale tez nie dajmy się zwariować. Czasami trzeba nabałaganić, żeby poczuć siłę sprzątania. Naturalne, zgodne z rytmami przyrody podejście do wszystkiego gwarantuje sukces.

Na wejściu możemy natrafić również na kanty. Kanty ścian, mebli, pawlaczy, tzw. „zatrute strzały” są bardzo szkodliwe. Sposobem na nie może być ich zaokrąglenie, jeśli jest to możliwe, albo przymocowanie na nich np. cienkiego bambusika, maskującej rurki, sznureczka z dzwoneczkami, kuleczkami, piórkami…

Wiszące nad drzwiami wejściowymi pawlacze ograniczają nasze działania zawodowe i nie tylko. Dobrym rozwiązaniem jest pomalowanie pawlacza, chociażby od dołu na jasny kolor, np. niebieski jak niebo, żółty jak słońce czy co nam podpowie wyobraźnia. Pamiętać trzeba zawsze, że najdoskonalszą inspiracją jest Natura.

Ważne również jest to, co wisi na ścianach w przedpokoju. Przyjrzyjmy się temu. Czy nas to wzmacnia, relaksuje, a może rozprasza i osłabia?

Podsumowując

Jeśli chodzi o wyżej wymienione sytuacje dotyczące pierwszego wrażenia, to wszystko można ulepszyć własnymi rękoma, nie potrzeba do tego ogromnych nakładów finansowych, wystarczająca jest chęć zmian. Nic na siłę, wszystko z radością, ze świadomością, że robimy to dla siebie, dla naszych najbliższych, dla poprawy jakości naszego życia.

Po przeprowadzeniu testu pierwszego wrażenia widzimy lepiej, co się nam nie podoba, co jest dla nas niekorzystne, co możemy zmienić, jak zorganizować przestrzeń, żeby lepiej nam służyła. Zachęcam do najdrobniejszych nawet przekształceń, do inwestycji na początek bardziej energetycznych niż materialnych, na razie dotyczących drzwi wejściowych i przedpokoju. Zmieniając pierwsze wrażenie zdynamizujemy proces zmian w naszym życiu. Życzę przyjemnej pracy, a na efekty, zapewniam, nie trzeba będzie długo czekać.

Chciałabym jednocześnie zaznaczyć, że nie uda mi się w jednym artykule, albo nawet w wielu zawrzeć wszystkich możliwych sytuacji mieszkaniowych. Co dom to przypadek. Proszę o pytania w razie jakichkolwiek wątpliwości. Chętnie służę pomocą i jednocześnie zachęcam do działań.

Dzisiaj jest takie jak wczoraj, a jutro będzie takie jak dziś.

A więc do dzieła. Żeby coś zmienić trzeba zacząć już teraz.

Drzwi z klasą C

Klasa C gwarantuje, że drzwi przez 20 minut będą się bronić przed niepożądanym otwarciem lub wycięciem w nich otworu o wymiarach 40 x 40 cm.

Drzwi antywłamaniowe to określenie potoczne. Odnosi się ono do „drzwi o zwiększonej odporności na włamanie – klasy C”. Takie drzwi muszą mieć certyfikat potwierdzający ich odporność antywłamaniową i zgodność z tą klasą – wystawia go Instytut Mechaniki Precyzyjnej.

Klasa C gwarantuje, że drzwi przez 20 minut będą się bronić przed niepożądanym otwarciem lub wycięciem w nich otworu o wymiarach 40 x 40 cm. Drzwi antywłamaniowe nie mogą mieć zbyt dużych przeszkleń, ponieważ każde, nawet to wykonane z najmocniejszych szyb antywłamaniowych klasy P8, znacznie osłabia skrzydło. Drzwi klasy C muszą też być tak osadzone w otworze drzwiowym, by sposób zamocowania nie osłabił ich odporności na włamanie. Dlatego też producenci są zobligowani do dołączania dokładnych instrukcji montażu.

Budowa przeciwwłamaniowa

Drzwi antywłamaniowe mają znacznie solidniejszą budowę niż pozostałe. Ich szkielet to konstrukcja z wysokiej jakości stali ocynkowanej. Składa się z ramy oraz dodatkowych wzmocnień pionowych lub poziomych. Wypełnieniem ramy może też być stalowa kratownica. Szkielet jest obustronnie lub jednostronnie pokryty blachą stalową. W drzwiach klasy C jej łączna grubość musi wynosić co najmniej 2 mm (albo jeden płat blachy 2-milimetrowy, albo dwa płaty milimetrowe). Najczęściej szkielet jest łączony z powłoką blaszaną metodą zgrzewania. Dzięki temu skrzydła w żaden sposób nie da się rozmontować.
W ramie drzwi, po stronie zawiasów, muszą się znaleźć blokady (bolce) antywyważeniowe. Po zamknięciu drzwi wchodzą one w specjalnie wzmocnione otwory w ościeżnicy i w ten sposób nie dopuszczają do wyłamania drzwi lub zdjęcia ich z zawiasów. Zawiasy są dodatkowo chronione specjalnymi metalowymi osłonami.

Drzwi antywłamaniowe wypełnione są materiałem termoizolacyjnym, najczęściej wełną mineralną, styropianem lub pianką poliuretanową. Zapobiega to chociaż w pewnym stopniu ucieczce ciepła z ogrzewanego domu. Dodatkowo drzwi mają dobrą izolacyjność akustyczną.

Ościeżnice zawsze w komplecie

Klasa C dotyczy nie tylko skrzydeł drzwiowych, odnosi się również do ościeżnic. Oba te elementy stanowią bowiem komplet. Ościeżnice wykonuje się z kształtowników stalowych. Wykończone są farbą lub folią PCW o takim samym kolorze co skrzydło.

Ościeżnice montowane są w otworze drzwiowym przy użyciu dybli rozporowych umieszczanych w otworach wywierconych w ościeżnicy i murze lub kotew połączonych na stałe z ościeżnicą (są zamurowywane w trakcie wznoszenia ścian). Szczelinę między ścianą i ościeżnicą wypełnia się betonem B15 wzbogaconym domieszką uplastyczniającą.

Ościeżnice muszą być montowane ściśle według instrukcji producenta. Nieprawidłowe ich osadzenie może być bowiem powodem unieważnienia umowy gwarancyjnej na drzwi.

Na cztery spusty

Aby drzwi spełniały wymagania klasy C, muszą być wyposażone przynajmniej w dwa zamki lub jeden wielopunktowy.

Taki zamek centralny wbudowany w skrzydło rygluje drzwi w co najmniej trzech punktach na obwodzie, oddalonych od siebie o minimum 60 cm. Im więcej punktów ryglowania, tym trudniej wyważyć drzwi. Zamki w drzwiach antywłamaniowych również muszą być klasy C. Powinno to być potwierdzone atestem wystawionym przez Instytut Mechaniki Precyzyjnej.

Oprócz zamka centralnego można zamówić zamki dodatkowe, tak zwane pomocnicze (na przykład takie, które otwiera się od wewnątrz za pomocą zasuwki lub gałki).

Zniżki w ubezpieczeniu

Warto uzbroić dom w drzwi antywłamaniowe, bo liczy się każde zabezpieczenie, a im jest ich więcej, tym lepiej. Jednak trzeba pamiętać, że ich montaż ma sens tylko w takich budynkach, których ściany mają wytrzymałość nie mniejszą niż wytrzymałość drzwi. Na pierwszy rzut oka nie widać różnicy w budowie drzwi antywłamaniowych i zwykłych wejściowych. Wyróżnikiem jest tabliczka znamionowa umieszczana w sąsiedztwie zawiasów. Zawiera ona potwierdzenie, że drzwi mają Certyfikat Instytutu Mechaniki Precyzyjnej. Drzwi bez takiej tabliczki na pewno nie spełniają wymogów klasy C. Na wszystkie drzwi mające certyfikat odporności antywłamaniowej C firmy ubezpieczeniowe proponują zniżkę w składce. Może ona wynosić 10-20%. Niektóre firmy mają podpisane indywidualne umowy z różnymi ubezpieczycielami, w których zapisana jest wysokość ulgi dla danego typu drzwi.

Bezpieczne drzwi

Z niepokojącym wzrostem ilości włamań do mieszkań i domów, okna i drzwi, powołane do spełniania różnorodnych funkcji, musiały dodatkowo w sposób aktywny ochronić nas i nasze mienie.

Sytuacja nasza jest o tyle szczęśliwa, że nie stoimy samotnie na początku drogi, ale dzięki doświadczeniom naszych zachodnich sąsiadów, rozporządzamy rozwiązaniami, które z powodzeniem możemy zastosować na naszym gruncie.

Może najpierw trochę faktów:

• przy pomocy stopy można rozwinąć siłę do 4000 N
• nacisk ramieniem na drzwi przynosi 600-2000 N

A ile trzeba aby pokonać opór normalnych drzwi wejściowych? – około 200 N. Stwierdzono, że 40% złodziei pokonuje drzwi, około 30% dostaje się przez okna, 90% włamań, to włamania okazjonalne.

Laik uważa często drzwi za absolutnie antywłamaniowe – wyraża to naturalne pragnienie bezpieczeństwa. Czegoś takiego jednak nie ma, bo złodziej, który będzie miał po temu warunki dobierze się do każdych drzwi.

Drzwi spełniają skutecznie funkcję antywłamaniową w przypadku, kiedy wszystkie elementy tzn.: wypełnienie, zamek, zaczepy, wkładka patentowa, zawiasy wykazują ten sam poziom bezpieczeństwa.

Wymienione wyżej elementy wskazują nam rolę okucia w naszym zabezpieczeniu. Oczywiście niczemu nie służy najlepszy zamek antywłamaniowy, jeżeli np. zaczep jest słabo przykręcony bądź wypełnienie nie wytrzymuje określonego nacisku.

Zbudowanie drzwi posiadających odpowiednią stabilność jest kwestią do pokonania. Znalezienie zamka, który charakteryzowałby się podwyższoną wytrzymałością, ryglował wiele punktów jednocześnie; znalezienie wkładki, której nie można otworzyć drucikiem jest w warunkach polskich problemem większym.

W najbogatszej bodajże na świecie ofercie okuć firmy Gretsch-Unitas znaleźć możemy trzy rodzaje zamków do drzwi wejściowych:

• SECURY– zamki listwowe z najrozmaitszymi dodatkowymi zabezpieczeniami (np. bolce, haki stalowe, rolki itd.) i zabudowaną przekładnią zębatą umożliwiającą zamykanie i otwieranie drzwi przy pomocy klucza.

• ECONOMY– zamki w pełni kompatybilne do zamków SECURY, jednakże bez przekładni zębatej, dostępne z listwą krótką (280mm) bądź listwą o długości 2285 mm, bez dodatkowych zabezpieczeń. W przypadku PCV spełnia to rolę zarówno poprawiającą optykę jak i zwiększającą sztywność skrzydła.

• EUROPA– zamki szczególnie popularne w krajach południowych, ryglowane są przy pomocy klamki, a kluczem zabezpieczane przed niepożądanym gościem.

Zamykanie drzwi przy pomocy klamki pozwala na uzyskanie większej siły zamykania.

W konstrukcji zamka charakterystyczny jest tzw. rozmiar, tzn. odległość między czworokątem klamki a wkładką patentową – indywidualizm Europy przejawia się również w tym, że każdy kraj charakteryzuje się innymi rozmiarami zamków i tak np.

• Austria -88
• Szwajcaria- 78
• Włochy- 85
• Francja- 70
• Niemcy- 92 i 72

W Polsce oprócz dawnych wpływów austriackich (E=90) i pruskich (E=72) przebił się, szczególnie w stolarce PCV, rozmiar 92. Jest to i z tego względu korzystne, że cała otoczka konieczna do budowy drzwi (np. tzw.Monobloki –
– szyldy z obustronną klamką bądź pochwytem) są również dostępne w tych rozmiarach.

Dla koncernu GU oznacza to konieczność sprostania tym wymaganiom, a więc budowę kilku tysięcy najrozmaitszych wariantów zamków (bo oprócz ww. rozmiaru, cechą charakterystyczną zamka jest tzw. wymiar – możliwy 25, 30, 35, 40, 45… 90 mm., wielkością czworokąta, szerokością i kształtem listwy, jej kolorem, sposobem zaryglowania itd.). Logistyka produkcji zamków wymaga wielu przygotowań, koszty potrzebnych do realizacji zamierzeń narzędzi sięgają milionów marek, a sama produkcja odbywa się w sposób półautomatyczny.

O jakości pomysłów jakie tkwią w konstrukcji tych zamków niech świadczy fakt, że Europejski Urząd Patentowy w Brukseli uznał je za godne patentu i takim że opatrzył.

Zamek drzwiowy nie jest produktem, który można wymyślić siedząc przed czystą kartką papieru czy monitorem komputera; jest to proces bezustannych doświadczeń, które dopiero na końcu prowadzą do sukcesu.

Sukces GU jest również sukcesem klienta w Polsce.

Drzwi wejściowe

Drzwi wejściowe dzielimy na drzwi zewnętrzne i wejściowe wewnątrzlokalowe.

Ze względu na miejsce montażu drzwi wejściowe dzielimy na drzwi zewnętrzne i wejściowe wewnątrzlokalowe. Zewnętrzne to wszystkie drzwi montowane w ścianach zewnętrznych budynków. Wejściowe wewnątrzlokalowe to te, montowane wewnątrz budynków, służące do oddzielenia ogólnodostępnych pomieszczeń, np. korytarzy, od wnętrz mieszkalnych.

Zarówno jedne jak i drugie stoją na straży bezpieczeństwa domowników i ich mienia, dlatego jednym z ważniejszych kryteriów, jakimi powinniśmy się kierować przy ich wyborze, jest zapewnienie bezpieczeństwa.

Muszą być wytrzymałe i uniemożliwić lub przynajmniej utrudnić próby włamania. Powinny zapewniać izolację akustyczną, szczelność oraz niezawodność w ciągu długich lat użytkowania. Drzwi zewnętrzne dodatkowo muszą zapewniać izolację cieplną. Muszą być z materiałów odpornych na działanie zmiennych i często ekstremalnych warunków atmosferycznych.

Każde drzwi to zespół dwóch współpracujących ze sobą elementów, czyli ościeżnicy i skrzydła drzwiowego. Skrzydła można podzielić na te o konstrukcji drewnianej, stalowej oraz na drzwi z profili PCW i aluminiowych.

Skrzydła o konstrukcji drewnianej i stalowej osadzane są w ościeżnicach drewnianych, drewnopodobnych lub stalowych. Profile skrzydeł i ościeżnic z PCW i aluminium stanowią dopasowane do siebie zespoły elementów, tworząc systemy drzwiowe.

Bez względu na materiał konstrukcyjny minimalna określona normami szerokość drzwi wejściowych wynosi 90 cm, a wysokość 200 cm. Grubość drzwi wejściowych wewnątrzlokalowych wynosi minimum 40 mm, a zewnętrznych 54 mm.

Właściwe wykończenie powierzchni skrzydeł i ościeżnic jest jednym z warunków uzyskania najwyższej jakości, estetyki i skutecznego zabezpieczenia przed wpływem warunków atmosferycznych.

Krawędzie skrzydła i ościeżnicy są najbardziej narażonymi na uszkodzenie miejscami na powierzchni drzwi. Dla zabezpieczenia przed uszkodzeniami nie mogą mieć ostrych zakończeń. Muszą być wyprofilowane po łuku o promieniu ok. 3 mm.

Drzwi o konstrukcji drewnianej

DRZWI PŁYCINOWE. Tradycyjnymi drzwiami o konstrukcji drewnianej są ramowe drzwi płycinowe. Ich głównym elementem konstrukcyjnym jest rama z grubych elementów z litego drewna. Przedzielona jest poziomymi i pionowymi drewnianymi słupkami, tzw. szprosami. Usztywniają one ramę, dzieląc ją dodatkowo na mniejsze powierzchnie. Pola ograniczone szprosami nazywa się płycinami.

Płyciny wypełniane są deskowaniem i pokryte ozdobnie wykończonymi drewnianymi płytami, np. w formie kasetonów. Bardzo często zamiast desek montowane jest przeszklenie, które doświetla przedpokój.

Dziś lite drewno zastąpione zostało drewnem klejonym, tzw. klejonką. Ramy i szprosy są ze sklejonych ze sobą trzech lub pięciu (zawsze nieparzysta ilość) cieńszych listew drewnianych. Pozwala to wyeliminować wady drewna, np. skłonność do paczenia się. Dodatkowo też wpływa na zmniejszenie zużycia i ograniczenie odpadów w produkcji. Zewnętrzne powierzchnie wykańczane są grubymi drewnianymi okleinami.

Często płyciny w drzwiach z klejonki są wykonane z profilowanych płyt drewnianych, pomiędzy którymi znajduje się materiał termoizolacyjny – styropian, pianka poliuretanowa.

Ze względu na cenę najbardziej popularnym materiałem jest drewno sosnowe. Bardziej eleganckie drzwi robi się z dębowego, jesionowego, bukowego lub egzotycznego np. mahoniu, teku, palisandru itp.

DRZWI PŁYTOWE. Oprócz drzwi płycinowych popularnością na rynku cieszą się też drzwi płytowe o konstrukcji drewnianej. Elementem charakterystycznym dla nich są sztywne płyty z materiałów drewnopochodnych, kompozytów lub stali, będące zewnętrznymi okładzinami skrzydeł drzwiowych. Są gładkie lub wytłaczane (wytłoczenia mają różne kształty, często jednak imitują płyciny).

Głównym elementem konstrukcyjnym drzwi płytowych jest rama z drewna klejonego warstwowo, nazywana ramiakiem. Przestrzeń wewnątrz niej w przypadku drzwi z zewnętrznymi płytami z materiałów drewnopochodnych wypełniona jest materiałem usztywniającym, a w przypadku płyt z kompozytów lub stali – materiałem termoizolacyjnym. W przypadku drzwi płytowych z przeszkleniem miejsca montażu szyb ograniczone są dodatkową ramą, która wzmacnia miejsca osadzenia zestawu szybowego.

Drzwi z płytą drewnopochodną. Popularnym typem drzwi płytowych są drzwi z wypełnieniem z grubej płyty wiórowej HDF (High Density Fiber) pokryte cienkimi 3-4-milimetrowymi wodoodpornymi płytami wiórowymi, laminowanymi drewnem lub dekoracyjną folią o barwie drewna i wytłoczeniami przypominającymi słoje. Spotkać można też tego typu drzwi obustronnie oklejone wodoodporną sklejką z drewna egzotycznego, np. teku. Płyty wiórowe wykończone są warstwami laminatów jednobarwnych lub z rysunkiem drewna. Są też często ozdobnie wytłaczane.

Wypełniająca wnętrze ramy gruba płyta wiórowa może być pełna lub otworowa (otwory przewiercone są wzdłuż płyty).

Drzwi tego typu mogą mieć konstrukcję dodatkowo wzmocnioną blachami stalowymi (pod okładzinami z płyt HDF). W takim przypadku wypełnieniem drzwi jest pianka poliuretanowa.

Drzwi z płytami kompozytowymi. Zewnętrzne okładziny robione są z kompozytowych płyt z włókna szklanego. Są bardzo wytrzymałe i sztywne. Nie wymagają dodatkowych usztywnień, chociaż można spotkać drzwi dodatkowo wzmacniane od zewnątrz płytami z ocynkowanej blachy usztywnionej zgrzanymi z nią stalowymi kształtownikami.

Kompozytowe płyty oprócz wytłoczeń płycinowych wykończone są laminatami imitującymi wzór i kolor naturalnych gatunków drewna. Wypełnieniem płytowych drzwi kompozytowych jest sztywna pianka poliuretanowa.

Drzwi z płytami stalowymi lub aluminiowymi. Zewnętrzne okładziny z wytłaczanych płyt stalowych lub aluminiowych grubości 0,5-0,6 mm zamocowanych do drewnianych ramiaków. Wypełnieniem jest sztywna pianka poliuretanowa.

Można też spotkać drzwi z gładkimi płytami stalowymi, do których mocowane są dekoracyjne zewnętrzne, np. wytłaczane płycinowo, płyty z twardej wodoodpornej płyty HDF. Płyty stalowe wykończone są foliami z wytłoczonym rysunkiem drewna lub powłokami malarskimi.

Drzwi o konstrukcji stalowej

Drzwi o konstrukcji stalowej zaliczane są również do drzwi płytowych. Ich szkielet tworzy rama z kształtowników stalowych wzmocniona wewnętrznymi stalowymi elementami: kształtownikami, prętami, profilowaną blachą. Wnętrze wypełnione jest izolacją ze sztywnej pianki poliuretanowej.

Zewnętrzne okładziny mogą być z płyt stalowych wytłaczanych, stalowych płyt gładkich, grubych profilowanych laminowanych płyt wiórowych, grubych płyt wiórowych z okleiną z naturalnego drewna lub grubej sklejki wodoodpornej.

Drzwi wejściowe o konstrukcji stalowej produkowane są najczęściej jako antywłamaniowe. Konstrukcja skrzydeł, ościeżnicy, zamek – muszą zapewnić wytrzymałość i odporność na wyważenie, wyłamanie i inne próby ich sforsowania. Aby drzwi mogły być uznane za antywłamaniowe muszą mieć odpowiednie atesty Instytutu Techniki Budownictwa potwierdzające wymagane przez normy wskaźniki wytrzymałości dla drzwi antywłamaniowych. Atestowany musi być też użyty w drzwiach zamek.

Najwyższą jakość i wytrzymałość mają drzwi antywłamaniowe ze świadectwem klasy C. Skrzydła montowane są na specjalnych wzmacnianych zawiasach do stalowych ościeżnic mocno osadzonych w murze specjalnymi kołkami lub kotwami.

W dobrej jakości drzwiach antywłamaniowych znajduje się przeważnie jeden zamek, którego rygle i bolce, znajdujące się na obwodzie skrzydła, wysuwane są w dwóch lub trzech kierunkach. Maksymalnie w drzwiach antywłamaniowych dopuszcza się stosowanie dwóch zamków.

Zakup drzwi antywłamaniowych dobrej klasy wiąże się z możliwością uzyskania dużej ulgi ubezpieczeniowej. Montaż takich drzwi powinien jednak przeprowadzać autoryzowany przedstawiciel producenta, gdyż w przeciwnym razie możemy stracić gwarancję i ulgę ubezpieczeniową.

Drzwi z profili PCW i aluminium

Asortyment drzwi wejściowych uzupełniają drzwi z PCW i aluminium. Są one jednak rzadko stosowane w domach i mieszkaniach. Wpływ na to ma przede wszystkim ich cena oraz przyzwyczajenie inwestorów indywidualnych do tradycyjnych wzorów i materiałów.

Ten typ materiału konstrukcyjnego wybierają ci inwestorzy, których domy mają ozdobne przeszklone werandy – przedsionki wysunięte poza obrys bryły budynku.

Drzwi z tworzywa lub aluminium są też powszechnie stosowane w przydomowych ogrodach zimowych oraz w budynkach użyteczności publicznej.

Szkielet drzwi tworzy rama z profili, podobnych do tych jakie stosowane są w produkcji okien.

Profile z PCW wzmacniane są stalowymi kształtownikami. Dodatkowe usztywnienie ramy stanowią pionowe, poziome i ukośne poprzeczki, również z profili PCW. Przestrzenie między profilami wypełnione są ozdobnymi panelami ocieplonymi pianką poliuretanową lub oszkleniem.

Miejsca zamontowania zamków mają dodatkowe stalowe wzmocnienia utrudniające przewiercenie profili w tych newralgicznych punktach.

Profile aluminiowe stanowiące szkielet konstrukcji drzwi i ościeżnic aluminiowych mają wystarczającą sztywność i zbędne jest stosowanie dodatkowego wewnętrznego wzmocnienia ze stalowych kształtowników. Drzwi aluminiowe mogą być produkowane w wersji, tzw. zimnej dla pomieszczeń nieogrzewanych lub w wersji ciepłej dla ogrzewanych. Szkielet (rama) pierwszych z nich zbudowany jest tylko z profili aluminiowych, w drugich ma wewnętrzną przekładkę termiczną ze sztywnego tworzywa, najczęściej z polipropylenu.

Kalorie, decybele i bezpieczeństwo

Drzwi wejściowe zewnętrzne stanowią granicę oddzielającą wnętrze naszego domu od warunków panujących na zewnątrz. Zabezpieczają nasz dom przed wpływem zimna, wilgoci i hałasu. Skrzydła dokładnie dopasowane do ościeżnicy nie zapewniają jeszcze szczelności. Zawsze bowiem pomiędzy wrębami skrzydeł i ościeżnicy musi być pozostawiona niewielka szczelina, która umożliwia otwieranie i zamykanie drzwi bez zakleszczania. Styk skrzydła i ościeżnicy musi być zaopatrzony w uszczelki. Najtrudniej pod względem technicznym jest uszczelnić część progową. Uszczelki progowe umieszczane są w skrzydłach. Najczęściej mają postać listków lub szczotek dociśniętych do posadzki od strony wnętrza domu.

O klasie drzwi zewnętrznych i wejściowych decyduje przede wszystkim wytrzymałość konstrukcji oraz jakość i niezawodność użytych zamków, okuć i zabezpieczeń. Większość renomowanych producentów stolarki drzwiowej dba, aby swoje produkty dostarczać na rynek z okuciami renomowanych firm. Skrzydła drzwiowe mocowane są do ościeżnicy za pomocą łożyskowanych zawiasów z możliwością regulacji położenia skrzydła względem ościeżnicy w trzech kierunkach. Pozwala to na dokładne dopasowanie i wyśrodkowanie skrzydła w ościeżnicy i zapobiega późniejszym kłopotom, np. z klinującym się skrzydłem w ościeżnicy. Dla zwiększenia zabezpieczenia od strony zawiasów w drzwiach mogą być montowane są stalowe wzmocnienia oraz blokady antywyważeniowe w postaci trzpieni lub bolców.

Zamki do drzwi pod względem miejsca zamontowania dzielimy na wpuszczane i wierzchnie. Najczęściej kupujemy drzwi z zainstalowanym zamkiem wpuszczanym, który montowany jest we wnęce wrębu skrzydła drzwiowego razem z mechanizmem klamki lub zatrzasku. Zamki te mają potrójne, poczwórne lub pięciokrotne ryglowanie. W wersjach wzmocnionych i antywłamaniowych zamki takie mają dodatkowe mechanizmy ryglujące rozmieszczone w kilku miejscach na obwodzie skrzydła. Wszystkie zamki mają wymienne wkładki (część zamka, w którą wchodzi klucz), co w przypadku zagubienia lub kradzieży kluczy ułatwia wymianę. U producenta zamka kupujemy tylko nową wkładkę i wymieniamy ją (nawet samodzielnie) bez demontażu całego mechanizmu zamka. Niektóre firmy oferują wkładki uproszczone, które można zamontować w czasie np. remontu, a potem bez problemu po jego zakończeniu wymienić na właściwe.

W przypadku dodatkowego zamka wierzchniego, instalowanego na powierzchni drzwi, zaleca się, by pochodził on od innego producenta niż zamek wpuszczany.

Maksymalnie zaleca się montowanie trzech zamków. Od strony mieszkania powinny być one zaopatrzone w pokrętła lub zasuwy.

Najlepsze zamki mają atesty Instytutu Mechaniki Precyzyjnej i Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Głównej Policji. Pamiętać musimy, że każde zabezpieczenie jest jednak do pokonania przez włamywacza z dużą „praktyką” w zawodzie dysponującego odpowiednią ilością czasu i narzędziami. Już w fazie projektu warto zastanowić się nad przyszłym umiejscowieniem drzwi wejściowych. Powinny się one znajdować w miejscu widocznym, uniemożliwiającym schowanie się złodzieja w tzw. martwej strefie widoczności. W ich pobliżu nie mogą znajdować się czynne gniazdka, skrzynki elektryczne, i inne miejsca, pozwalające na podłączenie urządzeń elektrycznych.

Drzwi w innym miejscu

Podczas modernizacji lub przebudowy domu trzeba czasem zmienić położenie drzwi. Czy będzie to łatwe, zależy od rodzaju ściany.

Zanim ktokolwiek w domu zabierze się do kucia czy cięcia muru, powinien wiedzieć, że dodatkowy otwór na drzwi inaczej wykonuje się w ścianie działowej, a inaczej w ścianie konstrukcyjnej, czyli nośnej. W ścianie działowej wystarczy wzmocnienie nadproża prętami stalowymi, które zapobiegają ewentualnym pęknięciom tynku nad drzwiami, natomiast w ścianę nośną należy przed wykuciem otworu wbudować odpowiednią belkę nadprożową. Nowe nadproże musi przenieść obciążenia ze stropu i wyższych partii budynku na pozostałe części ściany.

Przed wykuciem otworu

Koniecznie trzeba sprawdzić, czy ściana jest nośna, czy działowa. Wstępnie można to zrobić, mierząc jej grubość – ściany konstrukcyjne zazwyczaj mają grubość powyżej 20 cm, działowe – nie więcej niż 15 cm. Najlepiej jednak upewnić się co do wstępnej diagnozy, sprawdzając ścianę w projekcie domu, a w razie jakichkolwiek wątpliwości – poradzić się konstruktora.

• Zmiana miejsca drzwi może pociągnąć za sobą dodatkowe przeróbki. Warto o nich wiedzieć zawczasu, dlatego trzeba sprawdzić:

• Czy w ścianie nie biegną przewody instalacyjne (rury, kable elektryczne, przewody antenowe). Jeśli tak, to trzeba je będzie przełożyć w inne miejsce. Przewody i kable są prowadzone 20-30 cm pod sufitem (znajdą się nad otworem, więc mogą pozostać), ale także na dole ściany (te będą wymagać przełożenia). Wtedy po obu stronach otworu, w odległości 20 cm od jego krawędzi, umieszcza się nowe gniazda, z których prowadzi się obejście, czyli dodatkowy przewód w rurce umieszczonej pod progiem drzwi.

• Czy nie ma różnicy poziomów podłóg po obu stronach muru. Jeśli są, to wysokość osadzenia belki nadprożowej należy obliczyć od poziomu wyższego, a w miejscu zmiany poziomów – zaplanować w podłodze odpowiednią listwę. Miejsce po usuniętym fragmencie ściany trzeba będzie uzupełnić posadzką albo przykryć odpowiednio szeroką deską progową.

• Czy klamka nowo wstawionych drzwi nie będzie obijać innej ściany. Jeśli tak, to warto odsunąć planowane drzwi na odpowiednią odległość od tej ściany.

Kolejność prac

Przed przystąpieniem do wykuwania otworu w ścianie nośnej należy ją odpowiednio wzmocnić przez osadzenie po obu jej stronach belek nadprożowych.

Wzmocnienie nadproża. Najpierw nad planowaną górną krawędzią ościeżnicy (czyli na wysokości 210 cm) należy wykuć po jednej stronie ściany bruzdę na belkę nadprożową. Bruzda powinna mieć głębokość równą połowie grubości ściany i długość odpowiadającą szerokości przyszłego otworu powiększonej o 10 cm z każdej strony. Wysokość bruzdy dostosowuje się do wysokości belki nadprożowej (może to być stalowy dwuteownik wysokości 120 mm, prefabrykowane nadproże żelbetowe wysokości 190 mm lub belka stropowa typu teriva o wysokości 240 mm z nadbetonem).

Najwygodniejsze jest zastosowanie nadproża stalowego, które wystarczy osadzić w bruździe, podklinować i wypełnić zaprawą miejsca oparcia. Kolejność robót powinna być następująca:

1) belkę owinąć siatką tynkarską,

2) nałożyć zaprawę na wierzch belki,

3) włożyć belkę w bruzdę, podklinować ją na obu końcach i wypełnić puste miejsca zaprawą.

Kiedy zaprawa zwiąże, w ten sam sposób osadza się belkę po drugiej stronie ściany. Po 2-3 dniach można zacząć wykuwać otwór.

Wykuwanie otworu. Wykuwanie otworu drzwiowego zaczynamy od wyznaczenia jego zarysu, który powinien być z każdej strony o 2-3 cm większy od wymiarów zewnętrznych ościeżnicy. Wzdłuż tych linii (z obu stron) wykonuje się następnie nacięcia tarczą diamentową lub dłutem zamontowanym w młotowiertarce.

Uwaga! Wykuwanie otworu bez wykonania nacięć na jego obwodzie kończy się najczęściej poluzowaniem cegieł i pęknięciami tynku poza otworem.

Następnie wykonuje się duży otwór u góry planowanego wykucia, co znacznie ułatwia usunięcie pierwszej warstwy cegieł. Kolejne warstwy łatwo będzie wyjąć, jeśli ze spoin wykuje się zaprawę (należy unikać rozbijania kolejnych cegieł – łatwiej usunąć zaprawę i wyjmować całe cegły, niż kruszyć je po kawałku).

Uwaga! W ścianach z betonu komórkowego można posłużyć się piłą do przecinania bloczków.

Obróbka ościeża. W zależności od rodzaju drzwi i grubości ściany, w otworze montuje się ościeżnicę metalową (którą najczęściej zalewa się zaprawą) albo drewnianą, którą mocuje się na piankę montażową lub kotwy (ciężkie, masywne drzwi mocuje się na specjalne kotwy).

Aby można było osadzić ościeżnicę drewnianą, wykuty otwór trzeba wyrównać. Do wyrównania i otynkowania okolicy otworu najlepiej użyć gotowej gipsowej mieszanki tynkarskiej, która nie wymaga narzucania (a więc roboty da się przeprowadzić bez zachlapania tynkiem otoczenia otworu).

Jeśli planujemy zamontowanie ościeżnicy metalowej, wykuty otwór nie wymaga wyrównywania, gdyż profil metalowej ramy od razu mocuje się zaprawą cementową, którą wlewa się od góry i zagęszcza lekkimi uderzeniami młotka w ramę. Aby zaprawa nie wypływała na zewnątrz, po bokach ramy ustawia się deski.

Osadzanie ościeżnicy. Do osadzania drzwi najczęściej stosuje się obecnie pianki montażowe. Kolejność prac jest następująca:

1. Złożyć na leżąco ościeżnicę z klockami dystansowymi i sprawdzić, czy ma kąty proste.

2. Zmontowaną zabezpieczyć taśmą malarską i folią przed agresywnym działaniem pianki.

3. Zabezpieczoną ościeżnicę ustawić pionowo w otworze, po czym skorygować jej ustawienie klinami i podkładkami, używając poziomnicy; szerokość szczeliny między ościeżem a ościeżnicą powinna wynosić 10-15 mm.

4. W ościeżnicę wstawić trzy poziome rozpórki oparte końcami na deskach dla ochrony ościeżnicy przed zniszczeniem. Ościeżnica musi pozostać rozparta do czasu stwardnienia pianki, by ta nie odkształciła jej podczas rozprężania.

5. Szczelinę między murem a ościeżnicą zwilżyć wodą i wypełnić pianką niskoprężną.

Nowe drzwi w ścianie działowej

Montuje się je znacznie łatwiej i szybciej niż w murowanej ścianie konstrukcyjnej. Trzeba tylko pamiętać, że:

•  W ścianach działowych otwór powinien być o 6-8 cm wyższy niż wynosi wysokość drzwi liczona łącznie z ościeżnicą, gdyż zamiast belki trzeba będzie umieścić w nim odpowiednio zbrojone nadproże.

• Zbrojenie nadproża zapobiega ewentualnym pęknięciom tynku nad drzwiami oraz osunięciu się cegieł i poprzeczki ościeżnicy. Wykonuje się je z dwóch prętów zbrojeniowych o średnicy 10-12 mm umieszczonych w warstwie zaprawy cementowej grubości około 5 cm. Pręty osadza się w bruzdach wykutych po bokach otworu, podpiera deską szalunkową, następnie nakłada na deskę warstwę zaprawy i wyrównuje ją wzdłuż górnej krawędzi otworu. Gdy zaprawa stwardnieje, szalunek się zdejmuje (górna krawędź otworu jest wtedy wyrównana i gładka). Po zamocowaniu prętów boki otworu wyrównuje się i wykańcza tynkiem – najlepiej gotowym tynkiem gipsowym.

• W cienkich ścianach (o grubości łącznie z tynkiem do 15 cm) można zamontować specjalną ościeżnicę o regulowanej szerokości. Wtedy nie trzeba będzie wykańczać opaskami ościeża drzwi.

Drzwi – metody badań

Norma ISO 8269-1985 „Door-sets. Static loading test” (Zestawy drzwiowe. Badania obciążenia statycznego) określa cztery odtwarzalne próby na obciążenia statyczne. Próba pierwsza polega na działaniu sił w płaszczyźnie skrzydła drzwiowego i pomiaru przemieszczenia skrzydła, próba druga na działaniu sił prostopadle do skrzydła drzwiowego. Próba trzecia polega na działaniu sił prostopadle do skrzydła drzwiowego w miejscu osadzenia zawiasów, a próba czwarta na działaniu sił prostopadle na skrzydła drzwiowe w miejscu osadzenia zamka podstawowego lub dodatkowego.

Na jej podstawie opracowano ekwiwalentną Polską Normę PN-89/06085 Drzwi. Metody badań odporności na włamanie. Obciążenia statyczne prostopadłe i równoległe do płaszczyzny skrzydła.

Przedmiotem Polskiej Normy są metody badań niektórych właściwości przeciwwłamaniowych drzwi jednodzielnych rozwieralnych, stosowanych w budownictwie, wykonanych z dowolnego materiału.
Metody badawcze polegają na wywieraniu nacisku w różnych miejscach drzwi, o sile stopniowo wzrastającej do określonej wielkości i utrzymaniu go w czasie 1 min., z równoczesnym pomiarem odkształceń drzwi, wywołanych tym naciskiem. Obciążenia te wywiera się za pośrednictwem płytek stalowych o długości boku 100 mm, lub jarzma stalowego o kształcie profilu zbliżonym do litery C i o długości 400 mm. Badaniu poddaje się miejsca drzwi najbardziej narażone na włamywanie:

• na czole skrzydła w pobliżu zamka,
• na płaszczyźnie skrzydła w pobliżu zamka,
• w pobliżu każdej zawiasy,
• w „swobodnych” narożach.

Do pomiaru odkształceń stosuje się czujniki zegarowe. Wszystkie odkształcenia drzwi mierzymy w milimetrach. Metody badań obejmują zamocowanie zestawu drzwiowego. Drzwi w badaniu zamocowuje się w urządzeniu imitującym wbudowanie rzeczywiste. W przewidywanych miejscach zamocowania ościeżnicy w ścianie, należy osadzić i zamocować ościeżnicę drzwiową w ramie do badań za pomocą nastawnych złącz. Sztywność zamocowania ościeżnicy drzwiowej nie powinna powodować jej odkształceń, tak aby nie miała wpływu na wyniki badań.

Badania czoła skrzydła drzwiowego przeprowadza się poprzez obciążenia skrzydła płytką statyczną siłę naciskową F1 , równoległą do płaszczyzny skrzydła drzwiowego wg rys.1. Obciążenia przykłada się w miejscach, które wydają się najsłabszymi. Podczas badania drzwi w miejscach swobodnych obciążamy skrzydło poprzez płytkę siłą naciskową F2 działającą statycznie prostopadle do płaszczyzny skrzydła drzwiowego rys.2. Obciążenia przekłada się po stronie zamykającej w swobodnych narożach skrzydła drzwiowego.

Podczas badania drzwi w miejscach osadzenia zawiasów obciążamy skrzydło poprzez płytkę siłą naciskową F3, działającą statycznie prostopadle do płaszczyzny skrzydła drzwiowego wg rys.3.

Obciążenie należy przykładać po stronie zamykającej skrzydło drzwiowe w miejscach i na poziomie każdego zawiasu, przy czym geometryczny środek płytki powinien być zlokalizowany na wspólnej osi lub w najbliższych miejscach.

Badane drzwi w miejscach osadzenia zamka podstawowego, dodatkowego lub zasuw obciążamy skrzydło za pośrednictwem jarzma siłą naciskową F4 działającą statycznie prostopadle do płaszczyzny skrzydła drzwiowego zgodnie z rys. 4.

Obciążenie należy przykładać po stronie zamykającej skrzydło drzwiowe w miejscach i na poziomie zamka podstawowego, zamka dodatkowego lub zasuwy.

W trakcie badań obciążenie drzwi zwiększa stopniowo siłę naciskającą bez uderzenia i nadmiernej prędkości, w celu osiągnięcia maksymalnej wartości siły w ciągu 1 minuty. Działanie tej siły należy utrzymać przez 1 minutę.

W czasie badań i po przeprowadzeniu badania dla każdego punktu przyłożenia notowana jest:

• siła,
• maksymalne odkształcenie,
• trwałe odkształcenie,
• przemieszczenie,
• zniszczenie końcowe.

Z badań sporządzamy sprawozdanie, które powinno zawierać:

a) szczegółową informację dotyczącą typu, rodzaju, budowy, wykończenia i materiału skrzydła oraz ościeżnicy drzwiowej i zastosowanych okuć,
b) informację dotyczącą sił F1, F2, F3 oraz F4 i miejsca ich przyłożenia,
c) obserwacje dotyczące uszkodzeń, zniszczeń powstałych na skutek badania, łącznie z obserwacjami charakteru, miejsca i stopnia.

Polska Norma ustala metodę badań drzwi dla oceny ich własności utrudniających włamanie.

W ramach przedstawionej normy ustala się przede wszystkim metody badań kontrolnych drzwi jednoskrzydłowych o zwiększonej odporności na włamanie. Ustalone w normie metody badań i obciążenia w zasadzie okolicznościowego włamywacza, przy uwzględnieniu stosowanego zwykle przez niego narzędzia oraz czasu, który jest mu potrzebny do otwarcia drzwi.

Ważnym elementem zwiększającym bezpieczeństwo użytkownika drzwi jest, aby wkładki bębenkowe były zabezpieczone przed mechanicznymi formami agresji, np. przez zwarte zakończenie wkładki bębenkowej równo z powierzchnią wzmocnionej tarczy drzwiowej.

Należy zaznaczyć, że istotnym kryterium badań w tej normie jest wbudowanie próbki w ramę stanowiska badawczego. Wbudowanie to powinno być wykonane według jednoznacznej instrukcji montażu. Zwraca to uwagę na fakt, że ocena wynikająca z badań możliwa jest tylko w odniesieniu do elementu zastosowanego w konstrukcji wtedy, kiedy w praktyce przestrzega się instrukcji montażu dotyczących takich drzwi.

Czyszczenie i konserwacja drzwi

Po kilku latach nasze drewniane drzwi wejściowe nie wyglądają już tak dobrze. Czy mogę je jakoś wyczyścić i przywrócić ich dawny wygląd? Jeśli tak, to jakimi środkami i w jaki sposób?

Sposób konserwacji i czyszczenia drzwi zależy od materiału z jakiego są wykonane.

Drzwi drewniane czyści się środkami do pielęgnacji drewna, na przykład mleczkiem lub pastą do drewna. Jeżeli chcemy odświeżyć drzwi lub zmienić ich kolor, można je pomalować lakierem lub farbą do drewna bądź specjalnym lakierem renowacyjnym. Lepiej jest stosować lakier w jaśniejszym odcieniu niż stary, aby zachować widoczny rysunek drewna. Jeśli zaś drzwi w ciemnym kolorze pomaluje się jasną farbą, mogą się na nich pojawić  przebarwienia, dlatego łatwiej zmienić odcień z jasnego na ciemniejszy. Bardzo zniszczone drzwi można oszlifować, oczyścić i pomalować lakierem koloryzującym lub bejcą, a potem lakierem bądź farbą do drewna. Jeśli jednak powierzchnia ma skomplikowane wzory, jest to żmudna i trudna praca. Niektóre firmy oferują taką usługę, lecz często jej koszt może przewyższać cenę nowych drzwi. Producenci zalecają odnawianie drzwi drewnianych co 4 do 8 lat.

Drzwi z PVC łatwiej utrzymać w czystości. Zabrudzone wystarczy zmyć wodą z dodatkiem łagodnego detergentu, mleczkiem lub emulsją i wytrzeć do sucha. Nie wolno stosować środków zawierających alkohol, octany oraz rozpuszczalników, które mogą zniszczyć powierzchnię drzwi. Zniszczonych drzwi z PVC nie da się skutecznie odnowić – nie można ich pomalować. W razie niewielkiego uszkodzenia można zastosować specjalne pasty do naprawy drzwi z PVC. Dostępne są także pisaki korekcyjne w kolorach drzwi, którymi można zamalować drobne zarysowania.

Drzwi aluminiowe i z włókna szklanego właściwie nie wymagają konserwacji. Lekkie zabrudzenia wystarczy tylko zmyć wodą z łagodnym detergentem. Kłopotliwa jest zmiana koloru drzwi aluminiowych – po zdemontowaniu można je lakierować proszkowo. Producenci oferują taką usługę.

Jak wynika ze statystyk, około połowa udanych włamań jest dokonywana przez pokonanie drzwi. Decyzja, w jaki sposób zabezpieczyć okna i drzwi wejściowe (w mieszkaniach – także drzwi balkonowe lub tarasowe) zależy nie tylko od stopnia zagrożenia obiektu, lecz również od koncepcji ochrony, która może przewidywać powstrzymywanie lub wykrywanie intruza zanim podejdzie do chronionych pomieszczeń, gdy próbuje wejść do wnętrza albo dopiero, gdy znajdzie się w chronionym wnętrzu.

Jakie drzwi wybrać?

Decyzja: wzmacniać drzwi standardowe (i jak) czy montować drzwi antywłamaniowe (tak popularnie określane są drzwi, które uzyskały atest) zależy nie tylko od stopnia zagrożenia, ale i od istniejących utrudnień dla przestępcy w dostaniu się do drzwi z narzędziami do ich pokonania.
Czy warto wstawiać drzwi antywłamaniowe, jeśli ścianę można bez problemu przeciąć piłą mechaniczną (np. dom z pustaków gipsowych lub tzw. szkielet kanadyjski)? Czy wszystkie dostępne dla przestępcy otwory okienne i drzwiowe (okna, okienka, drzwi do garażu, na taras, do ogrodu, na balkon) można zabezpieczyć na takim samym poziomie wytrzymałości, jak drzwi wejściowe?
Odpowiedzi na te pytania umożliwią podjęcie odpowiedniej decyzji.

Wzmacnianie drzwi standardowych

Wzmocnienia drzwi nie można ograniczać tylko do zwiększania ich odporności mechanicznej. W skrajnej sytuacji można przecież zdecydować się na drzwi „papierowe”, połączone z sygnalizacją elektroniczną wykrywającą każdą próbę ich pokonania. Takie rozwiązanie ma sens przy niewielkim zagrożeniu oraz wtedy, gdy jest gwarancja dostatecznie szybkiej i skutecznej interwencji po włączeniu się sygnału alarmu. Lecz nawet w tym wypadku w drzwiach powinny być zamontowane atestowane zamki. Licho, jak to mówią, nie śpi i w razie udanego włamania bez uszkodzenia zamków mogą być trudności z uzyskaniem odszkodowania.

Czym kierować się przy doborze drzwi antywłamaniowych, aby wybrać optymalne?

Najwięcej pomyłek (zwłaszcza przy zamawianiu drzwi przez telefon) występuje w określeniu, czy potrzebne są nam drzwi prawe czy lewe. Sposób ustalania stronności drzwi jest pokazany na rys. 1.
Gdzie powinny być zamontowane drzwi antywłamaniowe?
Podstawową zasadą montowania drzwi antywłamaniowych jest wybranie miejsca, które umożliwia ich najsolidniejsze obsadzenie, czyli najczęściej miejsca przewidzianego przez architekta jako drzwi główne wejściowe. Bardzo ważne jest, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie jest planowana ochrona drzwi systemem alarmowym, aby drzwi antywłamaniowe były dobrze widoczne z zewnątrz budynku. W ten sposób zmniejsza się prawdopodobieństwo bezkarnego manipulowania przy drzwiach przez intruza. Zapewnienie widoczności drzwi jest niezbędne, gdy przed drzwiami głównymi planowane jest postawienie wiatrołapu.
Ponadto warunkiem dobrego usytuowania drzwi głównych (dotyczącym także ich otoczenia) jest takie ich ustawienie, aby przestępca nie mógł ukryć się w martwej strefie widoczności.

Wymienność wkładek

Czy wkładki na klucze (cylindry) różnych producentów są między sobą wymienne?
Stosuje się kilka standardów, które bez względu na producenta są między sobą wymienne, lecz są także takie, które pasują do zamków tylko jednego producenta. Zamki mogą być wtedy różne, ale pasuje do nich ten sam typ wkładki. Najbardziej różnorodna oferta występuje w tzw. eurowkładkach (rys. 2 po prawej). Są one oferowane w co najmniej kilkuset wykonaniach różniących się długością (w celu dopasowania do grubości drzwi), rodzajami kluczy, proporcją wymiarów liczoną od języczka bębenka (zabieraka), sposobem otwierania od strony wnętrza (klucz, gałka itp.).
Uwaga: są one bardzo zbliżone kształtem do wkładek bębenkowych starego wzoru zwanych u nas Yeti, co jest czasem powodem pomyłek (rys. 2 po lewej).
Wybór zamka lub zamków z wymiennymi wkładkami jest szczególnie polecany w sytuacjach, gdy klucze do mieszkania trzeba oddać w obce ręce (remont, naprawa, wynajęcie itp.), gdyż właściciel może sam i natychmiast zamienić taką wkładkę na inną.
Niektóre firmy oferują specjalnie na okres budowy lub remontu domu wkładki o uproszczonej budowie, które już po wprowadzeniu się lokatorów są wymieniane na normalne, czyli o pełnej wytrzymałości; dzięki takiemu rozwiązaniu unika się dorobienia klucza przez osobę niepowołaną.

• Porady co do wyboru koncepcji ochrony willi

  Napady, rabunki, włamania, jak się okazało są nierozerwalnie związane z bogaceniem się społeczeństwa.

Na złodzieja nie ma sposobów! To nie jest prawda, tylko sposoby bywają mniej lub bardziej skuteczne, a naprawdę skuteczna ochrona może być kosztowna. Można też wydać bardzo duże pieniądze na ochronę, lecz bez wzajemnego zgrania zabezpieczeń mechanicznych, elektronicznych i działań organizacyjnych zamiast zabezpieczyć się można przywabić złodzieja. Gorzej bo nieprzemyślanymi zabezpieczeniami możemy wręcz ułatwić działanie włamywaczom.

Wymyślaniem i konstruowaniem zabezpieczeń zajmują się ogromne rzesze ludzi. W laboratoriach sprawdzane są i testowane tysiące typów zamków, kłódek, blokad, sejfów, specjalnych szyb i folii zwiększających wytrzymałość szkła, czujek i czujników mających za zadanie wykrywanie w strefie chronionej intruzów i tak naprawdę niesposób nawet tylko z nazwy wymienić tego wszystkiego co jest oferowane do ochrony mienia.

Jeśli jest tak wiele różnorodnych zabezpieczeń to dlaczego jest tyle udanych włamań?

Udane włamania najczęściej mają miejsce tam gdzie zastosowane zabezpieczenia były nieodpowiednie do stopnia zagrożenia.

Trzeba też pamiętać o tym, że wraz z wprowadzaniem nowych wytrzymalszych materiałów czy doskonalszych technik do ochrony mienia, pojawiają się mniej lub bardziej udane metody przełamywania tych zabezpieczeń. Jest to więc swoisty wyścig między fachowcami od zabezpieczeń a „fachowcami” od włamań. Dlatego wiele zabezpieczeń które stanowiły dostateczną ochronę kilka lat temu, dziś dla utrzymania odpowiedniego stopnia bezpieczeństwa wymagają wymiany na doskonalsze.

W konstrukcji każdego niezniszczalnego czołgu jest zalążek armaty która go zniszczy.

* wstęp do „Vademecum zabezpieczeń” wyd. ABIT ABITECHNIKA

Jak więc zaplanować ochronę willi lub mieszkania przed włamaniem, napadem, kradzieżą?

Optymalne zabezpieczenie budynku jest wtedy gdy zastosowane środki ochrony są tak dobrany do stopnia zagrożenia aby osiągnąć zadawalający (zakładany) stopień bezpieczeństwa. Czyli środki ochrony trzeba tak dobrać aby było nie za mało ale i też nie za dużo zabezpieczeń.

Tylko jak to ustalić lub zmierzyć?

Dużą pomocą we wstępnych ustaleniach stopnia zagrożenia będzie zapoznanie się z informacjami zawartymi w numerze 12 z 1993 roku Muratora w artykule „Czy mieszkamy bezpiecznie?”. Zamieszczone tam informacje umożliwiają indywidualne dla każdego przypadku dość dokładne punktowe ustalenie zagrożenia willi czy mieszkania w bloku (w przedziałach: małe, średnie, duże i bardzo duże zagrożenie) a na tej podstawie ustalenie jakie środki można podjąć (czyli co mamy obecnie do dyspozycji) w celu doprowadzenia do uzyskania zadowalającego poziomu bezpieczeństwa.

Można też aby być w zgodzie z przepisami wybrać inną drogę przy ustalaniu stopnia zagrożenia i kierować się obowiązującą w Polsce od dnia 1 stycznia 1994 roku Polską Normą PN-93 E-08390 /14 w której dokonano podziału obiektów na cztery kategorie zagrożonych wartości (od Z-1 do Z-4) gdzie przy zaszeregowaniu do odpowiedniej kategorii brana jest pod uwagę między innymi wartość mienia chronionego. W takim przypadku ustalimy wymagania na klasę elementów systemu alarmowego lecz w dalszym ciągu wybór pozostałych rodzajów zabezpieczeń będziemy musieli oprzeć na zamieszczonej tu tabeli. W tabeli podział biorący pod uwagę zalecenia Polskiej Normy ujęty jest w sposób pośredni pod pozycją – klasa systemu alarmowego.

Uwaga: w PN -93 E-08390 /14 wybrano liniową skalę zagrożenia!

Jaki poziom bezpieczeństwa uznać za wystarczający?

Można przecież przyjąć że zabezpieczamy się tylko przed pospolitymi przestępcami o dość prostych metodach działania lub przed „fachowcami” umiejącymi sobie poradzić z dość skomplikowanymi technikami zabezpieczeń. Oczywiście trzeba sobie zadać pytanie czy „fachowiec” będzie ryzykował włamanie do miejsca o mizernym dla niego łupie? Ponieważ jest to raczej wątpliwe logicznym jest więc aby stopień skomplikowania zabezpieczeń zwiększał się wraz ze wzrostem domniemanej wiedzy czy determinacji przestępcy. Jednym słowem w swoich rozważaniach zakładam, że tam gdzie ewentualny łup będzie niewielki to i wiedza przestępcy o metodach przełamywania zabezpieczeń w większości przypadków będzie niewielka i odwrotnie.

Wg. PN – 93 E-08390 /14 np. przy kategorii zagrożonej wartości Z-2 (co odpowiada wartości chronionego mienia do ok. 1 mln zł -) przy założonym poziomie bezpieczeństwa niższym (patrz tablica Z-4) dopuszczalne jest zastosowanie w ochronie elementów elektronicznych o najniższych podanych w normie wymaganiach czyli klasy A. Bliżej ten temat zostanie omówiony w jednym z następnych odcinków pt „Systemy alarmowe -klasy elementów systemów” (szukaj tabela nr 4 i patrz tablica poniżej Z-4).

Tablica Z-4 wg. PN – 93 E-08390 /14. Wzajemne powiązania miedzy kategorią zagrożonej wartości, poziomem bezpieczeństwa a klasą systemu alarmowego.

Wybór koncepcji ochrony.

Ponieważ jak do tej pory trudno jest znaleźć fachową poradę u jednego specjalisty o kompleksowym zabezpieczeniu domu więc wiele z koniecznych ustaleń zanim zwrócimy się o pomoc do kolejnych fachowców czy zakładów instalatorskich musimy dokonać sami.

Od czego należy więc zacząć?

Jeśli budowę domu dopiero planujemy i mamy jeszcze możliwość przeprowadzenia zmian warto sprawdzić w jakim sąsiedztwie przyjdzie nam mieszkać. Przyjaźni, życzliwi i uczynni sąsiedzi to często więcej niż dobrej klasy system alarmowy i ostry pies razem wzięte. Oczywiście najlepiej jeśli budowę planujemy obok siebie w licznym gronie sprawdzonych przyjaciół.

Jeśli jednak istnieje np. ze względu na zajmowaną pozycję lub posiadany majątek, bardzo duże zagrożenie włamaniem czy wręcz napadem, a nie mamy zorganizowanej grupy znajomych do wspólnej budowy to radzę dobrze przekalkulować czy warto jest ryzykować podejmowanie budowy inaczej jak we wspólnie solidnie ogrodzonym z pilnowanymi (kontrolowanymi) wjazdami osiedlu (jest już wiele takich w Polsce). Powód jest prosty – ochrona jednego obiektu o bardzo dużym zagrożeniu jest możliwa ale jest bardzo kosztowna. W koszty zabezpieczeń trzeba wliczyć w tym przypadku nie tylko zdecydowanie wyższe ceny elementów ochrony (patrz kategorie systemów alarmowych, sejfy, ogrodzenia i zabezpieczenia drzwi i okien) ale także liczące się na przestrzeni lat opłaty za konieczny w takim przypadku monitoring. Może się też przecież zdarzyć że w miejscowości w której chcemy się budować nie jest prowadzony monitoring i wtedy ochrona przy bardzo dużym zagrożeniu będzie nie tylko kosztowna ale i problematyczna.

Niestety pewne ustalenia które musimy sami poczynić są dość szokujące. Ważne jest więc ustalenie, przez nas samych, jakie straty uznajemy za dopuszczalne, czyli jaki czas może upłynąć od momentu wykrycia przestępcy do podjęcia skutecznej interwencji.

Jak to mamy planować system ochrony a na samym początku już trzeba zakładać straty na jakie się godzimy?

Jeśli wybierzemy na przykład ze względów oszczędnościowych system który będzie wykrywał przestępcę dopiero po jego wejściu do środka chronionych pomieszczeń to przecież zakładamy po pierwsze, że sforsuje on drzwi lub okno (a więc je przynajmniej częściowo zniszczy), po drugie zakładamy wtedy czy chcemy czy nie, że do czasu podjęcia interwencji przestępca może poczynić zniszczenia np. w meblach w poszukiwaniu wartościowych przedmiotów lub wręcz może złapać coś bardzo wartościowego i uciec gdy spostrzeże zadziałanie alarmu! Tu się pojawia następny problem jaki system sygnalizacji wybrać: odstraszający (czyli syrena i błyskające światła) czy dyskretny (czyli ciche powiadomienie do miejsca z którego zostanie podjęta interwencja – patrz: „Wezwać pomoc – monitoring). Dokładniej będzie ten problem omówiony w dalszych odcinkach poświęconych tematowi „Bezpieczny Dom” między innymi przy omawianiu monitoringów.

Nie mniej ważne jest też jest ustalenie przez nas samych przed czym, przed jakimi działaniami przestępczymi chcemy zapewnić ochronę w obiekcie, ponieważ te ustalenia mogą być dopiero podstawą do rozpatrywania jakiego typu zabezpieczenia (zarówno mechaniczne jak i elektroniczne ) będą konieczne (patrz uwagi o ochronie elektronicznej).

Jeśli bierzemy pod uwagę ochronę jedynie odtwarzalnych dóbr materialnych które możemy ubezpieczyć w jednym z wielu Towarzystw Ubezpieczeniowych to właściwie pozostaje nam tylko skalkulować co się bardziej opłaca – płacić składki i zamontować tylko takie zabezpieczenie które są wymagane przez ubezpieczyciela z ewentualnym rozpatrzeniem czy stosowane ulgi w składkach za dodatkowe zabezpieczenia zrekompensują poniesienie dodatkowych wydatków czy nie. Lekturę dalszej części artykułu można wtedy ograniczyć do części omawiającej zabezpieczenia mechaniczne drzwi i okien z ewentualnym rozpatrzeniem zabezpieczenia prostym systemem alarmowym.

Czy warto wydawać pieniądze na ochronę czegoś co dla przestępcy nie jest łupem?

W wielu przypadkach tak, ponieważ nie ma żadnej gwarancji że przestępca złośliwie nie zniszczy wszystkiego czego nie może zabrać. To co dla przestępcy nie przedstawia większego znaczenia materialnego dla nas może być cenną pamiątką rodzinną. Ma to niestety często miejsce wtedy gdy mamy doczynienia z młodymi przestępcami.

Zupełnie inaczej natomiast trzeba podchodzić do zabezpieczenia miejsca zamieszkania jeśli bierzemy pod uwagę ochronę dóbr nieodtwarzalnych czy zagrożenie napadem. Także w sytuacji gdy utrata mienia może pociągnąć za sobą o wiele większe straty niż sama wartość utraconego mienia (notatki, adresy, zbiory, narzędzia zarobkowania itp.) których nie zwróci ubezpieczenie trzeba brać pod uwagę konieczność zastosowania zabezpieczeń zarówno mechanicznych jak i elektronicznych.

Dużym ułatwieniem w wyborze koncepcji ochrony będzie zapoznanie się z danymi zawartymi w poniższej tabeli (tab. 1). Poszczególnym poziomom zagrożenia zostały przyporządkowane propozycje zabezpieczeń. Ponieważ przyjęty w tabeli podział ze względu na poziom zagrożenia nie można traktować jako sztywny może się okazać że w ostatecznej koncepcji ochrony pewne elementy ochrony będą wybrane z kolumny odpowiadającej mniejszemu lub większemu zagrożeniu niż przyjęliśmy dla obiektu. Może to wynikać np. z tego że pewne miejsca w obiekcie będą mniej lub bardziej zagrożone niż pozostała część obiektu (np. miejsca niewidoczne). Istnieje też pewna wymienność elementów ochrony – jeśli zdecydujemy się w obiekcie o średnim zagrożeniu np. na wysoki płot który będzie spełniał wymagania dla bardzo dużego zagrożenia a wjazd i furtka będą też tak solidne to można przecież w większości przypadków zrezygnować z dodatkowych mechanicznych zabezpieczeń dla drzwi i okien.

Podobnie należy traktować także inne pozycje w tabeli – jeśli decydujemy się na wybór któregoś z elementów ochrony z pozycji odpowiadającej wyższemu zagrożeniu to należy rozpatrzyć czy nie jest wtedy możliwe zmniejszenie wymagań dla innych zabezpieczeń podanych w tabeli zwłaszcza jeśli te elementy chronią te same miejsca lub przed takim samym rodzajem agresji.

Czy zawsze trzeba brać pod uwagę zamontowanie systemu alarmowego?

Otóż najwyższy możliwy do osiągnięcia stopień zabezpieczenia, przy najniższych kosztach, można uzyskać przy zapewnieniu wzajemnego uzupełniania się wszystkich rodzajów ochrony. Ani same zabezpieczenia mechaniczne ani systemy elektroniczne bez wzajemnego uzupełniania się i bez zapewnienia interwencji jeśli przestępca ma nieograniczony czas działania i do dyspozycji narzędzia nie mogą zapewnić bezpieczeństwa!

Także w sytuacji zagrożenia napadem tylko w nielicznych sytuacjach i tylko w krótkim przedziale czasu można liczyć że same zabezpieczenia mechaniczne dadzą nam ochronę zwłaszcza jeśli będziemy mieli doczynienia z dużą determinacją przestępców.

SJS 1995 Tab 1 Miejsca stosowania zabezpieczeń i ich rodzaje w zależności od zagrożenia.

(c) Stefan Jerzy Siudalski 1995

Drzwi zewnętrzne

Wielkość i kształt

Kształt i wymiary drzwi wejściowych określone są w projekcie budowlanym. W większości domów jednorodzinnych montuje się drzwi jednoskrzydłowe. Muszą one mieć przynajmniej 90 cm szerokości – także wtedy, gdy są montowane z „boczkami” (stałymi lub rozwieralnymi). Wysokość to co najmniej 2m.

W Polsce nie ma przepisów w sprawie kierunku, w jakim powinny otwierać się drzwi wejściowe (na zewnątrz czy do wnętrza), ale lepiej kupić te otwierane na zewnątrz. Są bezpieczniejsze (trudniej wypchnąć je z zawiasów) i bardziej szczelne (podmuchy wiatru dociskają je do ościeżnicy). Trzeba jednak pamiętać, że drzwi otwierane na zewnątrz wymagają odpowiednio szerokiego podestu, tak by podczas otwierania nie trzeba było cofać się do jego krawędzi, ryzykując upadkiem.

Uwaga! Jeśli w okolicy pada dużo śniegu, lepiej wybrać drzwi otwierane do wewnątrz – wtedy nie będzie problemu z ich otworzeniem, kiedy dom zostanie zasypany.

Gdzie kupować drzwi

Drzwi wejściowe najlepiej kupować u producenta lub jego przedstawiciela, który zawarł z nim umowę o współpracy. W takim miejscu handlowcy doradzą, jaki rodzaj drzwi najlepiej odpowiada naszym potrzebom, jakie zastosować zamki i wykończenie. Takiej fachowej pomocy nie uzyskamy raczej w marketach ani przypadkowych punktach sprzedaży, bo tam o drzwiach wiedzą często bardzo niewiele. Mogą nas za to znęcić drzwi bardzo tanie, z atestem na przykład „dobrego sprzedawcy” czy „higienicznym”. Takie atesty nie mają jednak nic wspólnego z atestem IMP (Instytutu Mechaniki Precyzyjnej), wymaganym dla drzwi antywłamaniowych. Niestety, nieprzeszkolony sprzedawca często nie zdaje sobie z tego sprawy.

Kto chce mieć dobre drzwi antywłamaniowe, z odpowiednim atestem, musi pogodzić się z tym, że nie będą one tanie: dobre materiały i solidne zabezpieczenia muszą kosztować.

Jak są zbudowane drzwi wejściowe

• Ościeżnica może być drewniana albo z profili stalowych lub aluminiowych. Najsztywniejsze i najbardziej wytrzymałe są ościeżnice stalowe. w Skrzydło to rama z obustronnym poszyciem z płyt lub płycin, z ociepleniem z wełny mineralnej lub styropianu. Na obwodzie skrzydła znajdują się uszczelki z gumy syntetycznej lub EPDM, chroniące przed przenikaniem zimna, wilgoci, zanieczyszczeń i hałasu. Skrzydła mogą być: – drewniane (np. z sosny, modrzewia, jesionu, dębu, buka, mahoniu), zaimpregnowane i wykańczane lakierami lub farbami akrylowymi; – stalowe, z blachy ocynkowanej, bardzo wytrzymałe, zwykle wykańczane farbami proszkowymi lub winylowymi; – aluminiowe, wypełnione pianką poliuretanową, najczęściej pokryte blachą aluminiową, lakierowaną lub foliowaną. – z PVC, z powierzchnią wykończoną foliami z powłoką akrylową lub dodatkowymi warstwami PVC klejonymi na gorąco.
• Okucia są bardziej masywne niż te montowane wewnątrz budynków. Powinny to być przynajmniej trzy zawiasy (przy czym środkowy ma znajdować się na wysokości 2/3 skrzydła) i nie więcej niż trzy zamki – większa liczba nie poprawi znacząco bezpieczeństwa, a niepotrzebnie osłabi konstrukcję.
• Przeszklenia montowane w drzwiach wejściowych nie pogarszają cech bezpieczeństwa drzwi, pod warunkiem, że będą wykonane z szyb zespolonych ze szkła antywłamaniowego albo nawet kuloodpornego.Dobre drzwi antywłamanioweDrzwi antywłamaniowe są bardziej solidne i bezpieczniejsze niż zwykłe drzwi wejściowe, różnią się więc od nich budową.
• Ościeżnica powinna być mocna, metalowa, dobrze osadzona w murze na kotwy, dyble (minimum po trzy na bokach oraz po jednym u góry i na dole) lub na specjalne kołki rozporowe. Niedopuszczalne jest obsadzanie takich drzwi tylko na piankę montażową, bo łatwo je będzie wypchnąć z ościeży. Ościeżnica musi być wypełniona betonem lub pianką (to dodatkowe wzmocnienie i ocieplenie).
• Skrzydło ma konstrukcję z kształtowników stalowych, obustronnie pokrytą blachą. Zazwyczaj wykończone jest płytami MDF, kasetonami drewnianymi, płytą meblową (buk, mahoń). Skrzydło musi być odporne na wyważenie i rozcięcie przez włamywacza. Klasa antywłamaniowa drzwi zależy od wytrzymałości czasowej skrzydła na działanie tych czynników. Innymi słowy – w zależności od tego, jak długo drzwi stawiają opór włamywaczowi, takiej klasy mają atest.Najodporniejsze na włamania są drzwi klasy C według Klasyfikacji Instytutu Mechaniki Precyzyjnej (klasy 3 lub 4 wg normy europejskiej). Lepiej zrezygnować z drzwi klasy Alub B (klasy 1 lub 2 wg normy europejskiej). Klasę można sprawdzić, prosząc sprzedawcę o zaprezentowanie certyfikatu IMP lub sprawdzając, czy drzwi na rancie od strony zawiasów mają tabliczkę znamionową, wydaną przez IMP. Każde oryginalne atestowane drzwi antywłamaniowe muszą mieć taką tabliczkę. Można z niej odczytać, kto jest producentem, jaki jest numer atestu i jaka klasa wyrobu.Od strony zawiasów na skrzydle powinny znajdować się co najmniej trzy blokady antywyważniowe, które w razie odcięcia zawiasów uchronią drzwi przed wyjęciem z ościeżnicy (drzwi opierają się wtedy na bolcach).
• Zawiasy – muszą być na tyle mocne, by utrzymać ciężar drzwi metalowych, a także wytrzymać próby sforsowania ich siłą. Najlepiej jeśli w drzwiach zastosowane są trzy zawiasy.
• Zamek – najlepszy jest rozporowy z systemem blokowania drzwi: góra, dół, bok (rygle oraz bolce zamka znajdują się na obwodzie skrzydła i wysuwane są w kilku kierunkach). Powinien mieć atest klasy C.GwarancjaKupując drzwi wejściowe, zawsze należy żądać oryginalnej gwarancji producenta. Nie warto jednak jako jednego z kryterium wyboru przyjmować tzw. dożywotniej gwarancji, jaką oferują na swe drzwi niektórzy producenci. Jest to jedynie chwyt reklamowy – bo czegóż ta gwarancja dotyczy? Same drzwi jako konstrukcja się nie psują, chodzi zaś o właściwe funkcjonowanie zamków i klamek, a są to części, które z czasem muszą ulec zużyciu.

  Rekomendacje

  Przed zakupem drzwi antywłamaniowych warto sprawdzić, czy ich producent jest członkiem Stowarzyszenia Polskich Producentów i Instalatorów Antywłamaniowej Stolarki Budowlanej. Jeśli tak, możemy mieć pewność, że kupujemy pełnowartościowy, bezpieczny produkt.

Jak chronić mieszkanie przed włamaniem

Sezon urlopowy w pełni. Wyjeżdżamy na wakacje, zostawiamy nasz dobytek. Pamiętajmy, że lato to również sezon dla złodziei.

Oceńmy najpierw ryzyko włamania. Mieszkańcy bloków powinni zadać sobie następujące pytania:

Ile jest wejść i czy są połączenia między nimi? Nawet gdy uda się wykryć złodzieja, prawie niemożliwe jest zablokowanie wszystkich wejść.

Czy w bloku jest dozorca? Sam domofon czy wideofon nie wystarczą. Czujny dozorca nie dopuści do tego, aby obcy wszedł do domu niezauważony.

Jak są usytuowane drzwi do mieszkań? Dobrze, jeśli najbliżsi sąsiedzi mogą (przez wizjer) obserwować nasze drzwi bez wychodzenia ze swojego mieszkania.

Czy są łączniki między piętrami (balkony, daszki i ozdoby architektoniczne), które pozwalają złodziejowi bez większego ryzyka przejść z piętra na piętro?

Na którym piętrze mieszkamy? Najbardziej zagrożone jest ostatnie (szczególnie z balkonem) i parter.

Ile mieszkań jest na naszym piętrze? Im więcej, tym bezpieczniej. Złodziejowi trudniej prowadzić wtedy obserwację wszystkich mieszkańców, poza tym można liczyć na czujne oko sąsiada.

Czy suszarnie i piwnice zamykane są na klucz lub kłódki? Również włazy na dach nie mogą być dostępne dla każdego.

Czy w bloku są biura i urzędy? Jeśli tak, to znaczy, że do domu często mogą przychodzić obcy. Łatwo więc będzie złodziejowi bez zwrócenia na siebie uwagi kręcić się w pobliżu naszego mieszkania.

Od tego zależy sposób zabezpieczenia mieszkania.

Dobrze mieć sąsiada

Najlepiej nie zostawiać mieszkania zupełnie bez opieki. Nieoceniony może okazać się dobry sąsiad, który nie tylko podleje kwiatki, ale też „zamarkuje”, że jesteśmy w domu: zapali światło, będzie miał oko, czy ktoś obcy nie kręci się przy naszych drzwiach, sprawdzi, czy złodzieje nie namierzają nam mieszkania, np. wkładając zapałki między drzwi, pozbiera z wycieraczki ulotki reklamowe, a z naszej skrzynki wyjmie korespondencję. Dobry sąsiad jednak nie wystarczy.

Drzwi jak do sejfu

Prawie połowa włamań do mieszkań odbywa się przez drzwi wejściowe i okna. Musimy je dobrze zabezpieczyć.

Przy małym zagrożeniu (mieszkamy wysoko, nie ma balkonu) wystarczy drzwi wzmocnić: obić blachą, założyć blokady przeciwwyważeniowe i wymienić przynajmniej jeden zamek na atestowany.

Jeśli zagrożenie jest większe, możemy wzmocnić drzwi standardowe i zamontować system alarmowy albo wymienić drzwi na antywłamaniowe.

Najskuteczniejsze będzie jednak zamontowanie drzwi antywłamaniowych oraz podłączenie ich (również okien) do systemu alarmowego, który sygnał o włamaniu przesyła do np. agencji ochrony.

Wybierając drzwi antywłamaniowe, pamiętajmy, że:

W blokowym mieszkaniu wyglądem nie powinny różnić się od drzwi sąsiadów (by nie dawać sygnału, że mamy u siebie coś wartościowego). Najlepiej zamontować drzwi podwójne: na zewnątrz standardowe (wzmocnione), a od środka antywłamaniowe.

Jeśli mieszkamy w okolicy, gdzie jest duże zagrożenie włamaniem, potrzebujemy drzwi trudnych do sforsowania, których rygle zamków wysuwają się w trzech, czterech kierunkach (wchodzą we framugę, podłogę i sufit).

Uwaga! Polskie normy nie stawiają drzwiom zbyt dużych wymagań. Dlatego wielu producentów podaje dodatkowe informacje, np. że ich wytrzymałość jest dwa, trzy razy większa, niż to jest zapisane w normie!

Nie zawsze można wstawiać nowe drzwi w starą drewnianą ościeżnicę. Czy ją wymienić, czy zostawić, czy lepsza jest drewniana, czy stalowa, jak ją zamocować w murze (wmurować, zakotwić, założyć obejmy, nakładki itp.), powinien powiedzieć nam producent, bo on wie, jaki sposób umocowania oferowanych przez niego drzwi jest najlepszy.

Uwaga! Drzwi antywłamaniowe (z wizjerem lub wytrzymałą szybką, z zapornicami i blokadami antywyważeniowymi) muszą mieć atest Instytutu Mechaniki Precyzyjnej lub Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Wyposażenia Budownictwa „Metalplast”. Gdy włamywacz próbuje je sforsować za pomocą łomu, młotka, wiertarki, powinny stawiać opór przez blisko godzinę. Jednak kiedy złodziej używa specjalistycznych narzędzi – przecinaków, hydraulicznych podnośników, WYSTARCZY MU kilkanaście minut. Zwróćmy więc uwagę, czy w pobliżu naszych drzwi nie ma gniazdka, do którego włamywacz może podłączyć np. wiertarkę, i czy ma o co zaprzeć podnośnik (np. o próg, ścianę, występ w murze).

Mój zamek, moja twierdza

Nawet w drzwiach antywłamaniowych powinny być porządne zamki. Wystarczą dwa, z czego jeden z bolcami wysuwanymi przynajmniej w trzech kierunkach.

Jak wybrać dobry zamek?

Upewnij się, w którą stronę otwierają się drzwi. Niektóre zamki pasują i do drzwi otwieranych na lewo, i na prawo, ale są takie, które nadają się tylko do prawostronnych albo lewostronnych.

Dobry zamek musi mieć atest Instytutu Mechaniki Precyzyjnej lub/i Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji albo Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Wyposażenia Budownictwa „Metalplast”. Daje on gwarancję, że zamek jest trwały, trudny do zniszczenia i że nie upora się z nim pojedynczy włamywacz z łomem. Takiego zamka nie da się też zniszczyć wiertłem. Nie pozwolą na to zabezpieczające wkładki, na których wiertła albo się łamią, albo ześlizgują się poza „czułe” miejsce. Większość atestowanych zamków ma wbudowane takie wkładki fabrycznie (a jeśli nie, można je dokupić).

Zamek musi się lekko otwierać i zamykać. Nie kupuj takiego, który trzeba otwierać siłą.

Najpewniejszy zamek to taki, do którego klucz można dorobić tylko u producenta na podstawie kodowanej karty zakupu. Włamywacze często nie forsują zamków, lecz zdobywają wzory kluczy, dorabiają je i wchodzą do mieszkania jak do siebie.

Od strony mieszkania zamek powinien otwierać się przez pokręcenie gałki lub przesunięcie zasuwy (tak aby w razie pożaru można było szybko uciec, nie szukając klucza). Takie zamki – jeżeli drzwi nie są antywłamaniowe – można łatwo otworzyć od zewnątrz przez wywiercony otwór – trzeba je więc dodatkowo zabezpieczyć, jeśli nie są to drzwi antywłamaniowe, np. obić blachą. Niektórzy na noc zamykają drzwi na klucz od środka. Bezpieczniej założyć solidną zapornicę, najlepiej połączoną z alarmem.

Gdy często i na długo wyjeżdżasz, kup zamek, który będzie współpracował z systemem alarmowym. Ma on zamontowane czujniki nacisku uruchamiające alarm przy próbie otwarcia drzwi siłą lub czujniki sygnalizujące otwarcie lub zamknięcie zamka inaczej niż oryginalnym kluczem.

Jeśli decydujesz się na jeden zamek – zwłaszcza jeśli drzwi nie są antywłamaniowe – to powinien on mieć wielopunktową blokadę i wymienną wkładkę, czyli cylinder (część, w którą wkładamy klucz). Warto też mieć w zapasie cylinder z innym kompletem kluczy (gdy klucze nam przepadną, natychmiast wymieniamy cylinder na zapasowy – trwa to zaledwie ok. pięciu minut).

Są cylindry pasujące do zamków tylko jednego producenta i wymienne – zamki mogą być różne, ale pasuje do nich ten sam typ wkładki. Najwięcej jest tzw. eurowkładek – co najmniej kilkaset modeli, które różnią się między sobą długością (w zależności od grubości drzwi), rodzajami kluczy, proporcją wymiarów, sposobem otwierania od strony wnętrza (klucz, gałka itp.). Są one podobne w kształcie do wkładek bębenkowych starego typu, tzw. yeti, co czasem powoduje pomyłki przy kupnie, a są między sobą niewymienne.

Zasłona na okna

Okna, drzwi balkonowe i na taras powinniśmy zabezpieczyć równie starannie jak drzwi wejściowe. Możemy zainstalować zabezpieczenia mechaniczne, czyli kraty lub rolety, i uzupełnić je odpowiednimi urządzeniami elektronicznymi.

Rolety. Mają różne klasy wytrzymałości. Zaletą nawet tych słabych konstrukcyjnie jest to, że ich uszkodzenia są widoczne już z daleka. Poza tym łatwo je naprawiać, podczas gdy zbite szyby z foliami trzeba wymieniać i ponownie oklejać. Decydując się na rolety lekkie, warto wybierać kolory jasne, widoczne w nocy. Kraty. Kraty stałe w razie pożaru uniemożliwiają ucieczkę z pomieszczenia, dlatego zaleca się zakładanie krat otwieranych. Nie chronią one jednak przed wrzuceniem do mieszkania kamienia czy materiałów zapalających – chyba że są zamontowane razem z siatką o małych oczkach (dobrą ochronę dają dodatkowo szyby foliowane). Dziś, niestety, można kupić narzędzia, którymi da się szybko i cicho przeciąć pręty nawet o średnicy 16 mm. Przecięcie grubszych krat jest także możliwe, ale trwa dłużej i robi więcej hałasu.

Kraty można montować na zewnętrznej lub po wewnętrznej stronie okna. W tych zewnętrznych ważny jest sposób kotwienia. Należy stosować mocujące pręty lub zabezpieczać miejsca mocowania sztabkami o grubości powyżej 20 mm, a szczeliny między ramą kraty a jej mocowaniem w ścianie powinny być tak wąskie, aby nie dało się w nie wcisnąć nożyc. Poza tym krata musi mieć wiele miejsc mocowania – co najmniej tyle, ile jest punktów skrzyżowania prętów wyznaczonych przez poziomą linię prostą poprowadzoną w poprzek okratowania.

Uwaga! Izolacje cieplne są w większości układane blisko zewnętrznej części ściany. Tymczasem kotwienie musi być mocowane do części nośnej ściany, a nie do warstwy izolacyjnej, bo wtedy kratę łatwo wyjąć!

Najlepiej zakładać kraty otwierane od wewnątrz. Aby je przeciąć, włamywacz musi wybić szybę i wyjąć odłamki szkła, a to trwa dłużej i powoduje hałas, który może wykryć system alarmowy.

Kraty, zwłaszcza zewnętrzne, powinny być grube – szczególnie tam, gdzie zagrożenie włamaniem jest duże – z prętami o przekroju co najmniej 18 mm. – Powinny być zrobione z materiału trwałego i odpornego na cięcie, np. z utwardzanej stali.

Zanim zamówimy kraty, zorientujmy się, czy pręty z danego materiału dadzą się przeciąć nożycami albo piłką do metalu, czy dopiero za pomocą elektronarzędzi. Czy można je rozgiąć za pomocą łomu, czy dopiero śrubą lub podnośnikiem i jak duży hałas przy tym powstaje.

Uwaga! Zewnętrzna krata na parterze nie może być drabiną na wyższe kondygnacje! Powinna być zakończona u góry koroną (ostrymi kolcami) albo połączona z siatką tak, aby nie dało się po niej wspinać.

Folie antywłamaniowe. Szyby wielowarstwowe z folią wklejoną między tafle szkła mogą zatrzymać włamywacza przez kilka lub kilkanaście minut, tyle czasu bowiem wytrzymają uderzenia np. młotka czy siekiery. Stosowane jest także oklejanie istniejących szyb folią. Folie cienkie (o grubościach 25-100 mikronów) naklejone na szyby nie tylko nie zwiększają wytrzymałości okna, ale wręcz ułatwiają jego sforsowanie. Włamywacz po prostu wpycha oklejoną szybę w całości do środka. Do oklejania szyb trzeba stosować folie o grubości 300-700 mikronów. Jednak i te warto zakładać tylko tam, gdzie zagrożenie włamaniem jest niewielkie i w razie czego da się interweniować niemal natychmiast.

Oklejanie szyb folią trzeba powierzać specjalistom. Najlepiej jednak kupować gotowe szyby wielowarstwowe. Sprzedawane są pod różnymi nazwami: szyby pancerne, przeciwwłamaniowe albo po prostu szyby o zwiększonej odporności na włamanie.

Pod względem stopnia wytrzymałości wyróżnia się dziesięć klas szyb. Najmniejszą mają szyby klasy 01 lub 02 (najczęściej są to zwykłe szyby oklejone jednostronnie folią). Można stosować je przy małym zagrożeniu – tam, gdzie do okien trudno się dostać i szyby nie można wypchnąć całym ciałem.

Szyby klasy P1 to foliowane grubą folią lub częściej szyby klejone: szkło-folia-szkło. Zalecane są przy małym i średnim zagrożeniu – szczególnie do okien na piętrach. Na parterze lepiej zamontować szyby klasy P2.

Uwaga! Już szyby klasy P3 (i wyższych) mogą wymagać mocowania do specjalnych ram i ościeżnic, dlatego przed podjęciem decyzji o wyborze stolarki trzeba skonsultować się z fachowcami. Szyba pancerna nie chroni przed strzałem z broni palnej; taką ochronę dają tylko szyby kuloodporne. Oferowane są szyby, które jednocześnie spełniają wymagania szyb kuloodpornych i antywłamaniowych.

Zaalarmuj

Monitoring to najbardziej skuteczny system ochrony. Polega on na tym, że dom podłączony jest za pomocą radia lub telefonu do stacji monitorowania (tu trafia sygnał alarmowy). Po przyjęciu sygnału alarm kierowany jest (też na falach radiowych) do jednej z załóg interwencyjnych czekających w gotowości przez całą dobę (w umowie agencja powinna określić, w jakim czasie po odebraniu sygnału na miejscu pojawią się ochroniarze).

Systemy zabezpieczeń elektronicznych nie należą do najtańszych. Minimalna kwota, jaką musimy przeznaczyć na ten cel w mieszkaniu, to ok. 2,5 tys. zł. W pełni profesjonalne systemy mogą kosztować od 10 do 15 tys. zł.

Bezpieczny dom
Stare powiedzenie mówi, że na dobrego złodzieja nie ma sposobu. Jeśli to prawda, można bandziora przynajmniej skutecznie zniechęcić. Jeśli będzie miał do wyboru twoje niezabezpieczone M i sąsiedzkie z alarmami i superzamkami, z pewnością wybierze łatwiejszą robotę… Twoje zadanie to maksymalnie utrudnić mu „pracę”. Zawsze więc pamiętaj, że „okazja czyni złodzieja” oraz wiedz, że twoje M jest tak bezpieczne jak jego otoczenie.

Wszyscy chcemy żyć tam, gdzie bez lęku można wyjść na ulicę czy puścić dzieci na podwórko. Bezpieczeństwo okolicy to druga – po cenie – cecha decydująca o kupnie mieszkania i domu. Tak myślą i młodzi, i starzy, lepiej i gorzej wykształceni, gospodynie domowe i studenci.

Tak wynika z sondażu przeprowadzonego specjalnie dla „Gazety” u schyłku zeszłego roku przez TNS OBOP.

Z naszym poczuciem bezpieczeństwa jest jednak kiepsko.

Według innego sondażu OBOP (z grudnia ’03 zrobionego na zlecenie Komendy Głównej Policji) tylko 62 proc. Polaków czuje się bezpiecznie w pobliżu swego domu. Co gorsza, procent „niebojących się” systematycznie maleje – jeszcze w maju było ich 65 proc.

Najbardziej (36 proc. ankietowanych) boimy się włamań, napadów i rozbojów (27 proc.), niszczenia mienia przez wandali (26 proc.) oraz zaczepiania przez agresywnych ludzi (25 proc.). Jak pokazuje życie, strach odczuwamy całkiem słusznie. Wystarczy przypomnieć sobie choćby losy podstołecznej Magdalenki (blisko 90 proc. domów zostało tam okradzionych) lub warszawskiego osiedla Ostrobramska, na którym młodociane oprychy napadały notorycznie na nastolatków.

Te przypadki łączy jedno. W obu zrobiło się bezpieczniej, gdy mieszkańcy przestali być bierni wobec przemocy…

Przeczytaj nasz poradnik, abyś widział, co możesz zrobić, by mieszkać bezpieczniej – na osiedlu, w mieszkaniu, domu. Rozwiąż nasz specjalny test, aby sprawdzić, czy jesteś narażony na włamanie.

Osiedle – przyjazne

Zaprzyjaźnij się z sąsiadami. Dobry sąsiad to według policji najlepszy alarm. Ten bliski przypilnuje mieszkania pod twoją nieobecność, powyjmuje ze skrzynki listy, zbierze z wycieraczki ulotki. Ten dalszy czujnością przepłoszy z parkingu złodzieja samochodów (czasem wystarczy pytanie zadane obcemu: „Czy pan kogoś szuka?”) lub wezwie policję.

Razem z sąsiadami dogadaj się ze wspólnotą lub spółdzielnią. Zastanówcie się, jakie środki bezpieczeństwa są konieczne.

Wspólnie możecie:

1. Założyć domofon.

Te nowoczesne mają zamki szyfrowe, które umożliwiają otwieranie drzwi bez klucza za pomocą wstukiwanego na klawiaturze kodu. Każde M w bloku ma własny szyfr (w niektórych domofonach kombinację cyfr można zmieniać samodzielnie). Potrafią włączać oświetlenie na klatce, a wyposażone w funkcję interkomu pozwalają na komunikację między sąsiadami. Wystarczy, że wystukasz kod odpowiadający numerowi M wybranego rozmówcy. Udogodnieniem dla osób niewidomych i słabo widzących jest opcja sygnalizacji głosem.

Najlepiej kupować urządzenia z zasilaniem awaryjnym, które nie przerwą pracy, nawet gdy zabraknie prądu.

Montaż domofonu w czteropiętrowym bloku to wydatek ok. 200 zł na mieszkanie (+ kilka złotych na miesiąc na konserwację).

UWAGA! Wideofon to po prostu domofon z kamerą, co pozwala odbierać nie tylko dźwięk, ale i obraz. System wykorzystuje monochromatyczne kamery CCD, które „widzą” w nocy.

2. Zainstalować telewizję przemysłową.

Widok z kamer przekazywany jest do pomieszczeń ochrony. Koszt montażu 16 kamer (wraz z robocizną) to ok. 70 tys. zł. Jeśli na osiedlu jest 250 mieszkań, na jedno M przypada 280 zł.

3. Ogrodzić blok i/lub osiedle.

Furtka i brama otwierają się na klucz, pilota lub kod, dodatkowo dyżuruje przy nich w ochrona.

Na ogrodzenie nie trzeba mieć pozwolenia budowlanego.

Jeśli jednak ma ono przylegać do tzw. obiektów użyteczności publicznej (np. dróg, ulic, placów, torów kolejowych) lub ma być wyższe niż 2,2 m, zamiar budowy trzeba zgłosić w starostwie powiatowym. W zgłoszeniu podaje się rodzaj, zakres i sposób wykonywania robót, a także termin ich rozpoczęcia.

Urząd ma na sprzeciw 30 dni (od dnia doręczenia zawiadomienia). Po upływie tego terminu można rozpocząć prace.

UWAGA! Ogrodzenie nie może stwarzać zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i zwierząt, toteż na wysokości mniejszej niż 1,8 m nie wolno umieszczać ostrych elementów, drutu kolczastego, tłuczonego szkła itp.

Ogrodzenie z metalowych prętów czteropiętrowego bloku wraz z terenem ……..kosztuje kilkadziesiąt tysięcy złotych.

4. Zatrudnić portiera, który nie wpuści do budynku nikogo nieznanego.

W razie wątpliwości portier łączy się przez domofon z konkretnym mieszkaniem.

Dodatkową zaletą pracy portiera jest, że klatki są czystsze i mniej zniszczone.

Portierów (przy jednym wejściu) musi pracować trzech, tak żeby mogli stróżować całą dobę.

Prace portiera zazwyczaj wykonuje agencja ochrony. Za swoje usługi w Warszawie w bloku czteropiętrowym z jednym wejściem bierze 5-8 tys. zł miesięcznie.

5. Założyć monitoring.

W bloku (domu) zamontowany jest alarm, który w razie np. włamania do mieszkania wysyła sygnał do agencji ochrony. Po jego odebraniu agencja wysyła patrol interwencyjny.

Monitoring będzie skuteczny, jeśli patrol pojawia się szybko – maksymalnie kilka minut po wezwaniu. Jeśli czas dojazdu jest dłuższy np. 15 min, nie ma on sensu.

6. Zorganizować patrol obywatelski.

W zależności od potrzeb każdego dnia i nocy (lub tylko w nocy) porządku pilnuje kilku mieszkańców, obchodząc i /lub objeżdżając niebezpieczne miejsca.

Do współpracy warto zaprosić jak najwięcej osób, wtedy dyżury wypadają stosunkowo rzadko, np. dwa razy w miesiącu.

7. Zaprosić dzielnicowego na spotkanie (np. zebranie wspólnoty) i pogadać o tym, co was boli.

Wpiszcie sobie jego nazwisko i numer do notesu lub komórki (namiary powinny wisieć na tablicy ogłoszeń na klatce). Jeśli nie wiesz, kto jest twoim dzielnicowym, zapytaj o to najbliższy posterunek policji.

Budynek – szklana wieża

O bezpieczeństwie pomyśl już na etapie kupowania M.

1. Im prostsza bryła, tym bezpieczniej.

Bez załamań, ozdób architektonicznych (daszki, kolumienki, rzeźby, balkony itp.), które sprawiają, że złodziejowi łatwo jest się wspiąć do wybranego mieszkania.

2. Gmach musi być dobrze oświetlony.

3. Pod oknami nie powinny rosnąć drzewa i krzewy; wśród nich złodziej może się schować.

UWAGA! Nie oznacza to, że każda zieleń przed domem jest zła. Budynek można otoczyć żywopłotem, który nie pozwala osobie stojącej za nim oglądać wnętrza lokali, ale mieszkańcom umożliwia swobodną obserwację.

4. Im mniej klatek w budynku, tym lepiej.

Gdy wejść jest mało, łatwiej obiekt chronić i kosztuje to taniej. Idealne rozwiązanie to jedno-dwa wejścia.

UWAGA! Najgorzej, gdy do bloku wchodzi się z różnych stron.

5. Klatki nie powinny być połączone ze sobą np. piwnicami czy suszarniami.

Potencjalny złodziej może wtedy poruszać się po całym bloku.

6. Korytarze na piętrach powinny być jasne, przestronne, bez zakamarków.

7. Drzwi do suszarni i piwnic muszą być zamknięte na kłódkę bądź dobry zamek.

8. Klucz do wejść na dach może mieć tylko dozorca oraz pracownicy ochrony.

9. Drzwi każdego mieszkania muszą być widoczne przez wizjery sąsiadów.

Mieszkanie – twierdza

Najbardziej narażone na włamania są drzwi wejściowe oraz okna. Złodziejowi ich wyważenie zajmuje ok. 10 sekund!

1. Zadbaj o drzwi.

Przy małym zagrożeniu (mieszkasz wysoko, nie ma balkonu) wystarczy je wzmocnić – obić blachą, założyć blokady przeciwwyważeniowe, zamontować łańcuch oraz wizjer i wymienić przynajmniej jeden zamek na atestowany klasy C (zamki dzielą się na klasy od A do C; C jest najwyższa).

Przy dużym zagrożeniu (np. mieszkasz na parterze lub IV piętrze) wymień je na antywłamaniowe oraz wzmocnij okna i drzwi balkonowe.

Drzwi antywłamaniowe potrafią wytrzymać nawet godzinny „atak” włamywacza za pomocą łomu czy młotka. Profesjonaliście ich otwarcie zabierze ok. 15 min, a przy wyposażeniu w wiertarkę – tylko 2-3 min!

Drzwi muszą mieć atest Instytutu Mechaniki Precyzyjnej lub Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Wyposażenia Budownictwa „Metalplast”.

UWAGA! Przy wymianie drzwi wymień też framugę. Inaczej włamywacz wyważy drzwi razem z nią.

Średniej klasy drzwi antywłamaniowe kosztują ok. 1-1,2 tys. zł, najlepsze (z zamkiem elektronicznym i elektrycznym siłownikiem wspomagającym otwieranie) – ponad 7 tys. zł. Za sztaby antywłamaniowe (przydatne w zabytkowych kamienicach, bo konserwatorzy nie pozwalają na montaż drzwi antywłamaniowych) zapłacimy od 650 do 1350 zł. Szyld drzwiowy (zabezpiecza przed przewierceniem zamka) kosztuje od 110 zł do 760 zł.

2. Wymień zamek.

Dobry musi mieć atest Instytutu Mechaniki Precyzyjnej lub/i Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji albo Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Wyposażenia Budownictwa „Metalplast”. Kluczy do niego nie można dorobić bez specjalnej kodowanej karty, którą dostajesz w chwili zakupu.

W drzwiach antywłamaniowych wystarczą dwa zamki, w tym jeden z bolcami wysuwanymi przynajmniej w trzech kierunkach. W standardowych nie opłaca się montować więcej niż trzech zamków (większa liczba budzi tylko zainteresowanie złodzieja).

UWAGA! Dbaj, aby w korytarzu przed twoimi drzwiami zawsze działało oświetlenie – włamywacz unika miejsc oświetlonych.

3. Zabezpiecz okna.

Na włamania najbardziej narażeni są lokatorzy parterów i czwartych pięter. Do takich M włamywacze najczęściej wchodzą przez drzwi balkonowe. Warto więc zamontować w nich klamki z zamkiem bądź chociaż zwykłe zasuwki. Zamek okienny kosztuje od 115 do 210 zł.

4. Zainstaluj kraty

Dobra krata ma pręty minimum 16 mm grubości.

Coraz częściej się jednak od takiego rozwiązania odchodzi, bo:

kraty brzydko wyglądają;
utrudniają ewakuację w trakcie pożaru;
przeważnie nie są dobrym zabezpieczeniem, ponieważ większość krat łatwo wyjąć lub przeciąć nożycami do metalu. Dlatego lepiej zakładać kraty otwierane od wewnątrz. Włamywacz wpierw będzie musiał zbić szybę (hałas).
UWAGA! Zewnętrzna krata na parterze nie może być „drabiną” na wyższe kondygnacje! Powinna być zakończona u góry koroną (ostrymi kolcami).

5. Załóż szyby antywłamaniowe.

Jeśli nie lubisz krat, zainwestuj w szyby wzmocnione specjalną folią (taka szyba wytrzyma przez nawet kilkanaście minut uderzania młotkiem bądź siekierą).

Jest kilka klas szyb antywłamaniowych. Najmniejszą wytrzymałość mają szyby klasy P1 lub P2. Najwyższą – P8.

W oknach piwnicy, balkonowych można zamontować np. szyby klasy P3 czy P4.

Ale pamiętaj – sama szyba nie zapewni ci bezpieczeństwa. Musi być w porządnej ramie i futrynie.

UWAGA! Na rynku są specjalne folie antywłamaniowe, które nakleja się na zwykłe okna. To gorsze zabezpieczenie od szyb antywłamaniowych. Jeśli się na nie decydujesz, wybieraj folie o grubości 300-700 mikronów.

6. Załóż rolety.

Z listew z aluminium lub stali, otwierane ręcznie albo elektrycznie. Te o napędzie elektrycznym można specjalnie zaprogramować, gdy mieszkanie stoi puste – będą same się podnosić i opuszczać w nieregularnych odstępach czasu, co zmyli złodzieja.

To dobre rozwiązanie, zwłaszcza jeśli ktoś mieszka na parterze. Dobra roleta zewnętrzna potrafi odstraszyć złodzieja na długo i sprawić mu sporo kłopotu. Co ważne – jeśli jest w jasnym kolorze, od razu widać na niej wszelkie uszkodzenia. Rolety mają kilka klas od r1 do r6 (czym wyższa liczba, tym są lepsze). Te klasy r1 chronią tylko przed solidnym kopnięciem, r2 – przed śrubokrętem.

Metr kwadratowy rolety aluminiowej kosztuje od 300 do 650 zł.

7. Zamontuj alarm.

Na rynku jest ok. 40 typów czujek i czujników. Żaden z nich nie jest uniwersalny i powinien je dobierać tylko fachowiec.

Przed włamywaczami chronią np. czujniki ruchu. Wystarczy jeden ruch włamywacza, aby włączyła się syrena alarmowa i została zawiadomiona np. najbliższa agencja ochrony. Można je zamontować praktycznie wszędzie, gdzie potrzebna jest instalacja alarmowa: w domu, ogrodzie czy mieszkaniu. Czujniki mogą być również wbudowane w lampy. Tak skonstruowane urządzenia włączają światło, gdy ktoś zbliża się do domu, wchodzi do ciemnego garażu czy na klatkę schodową. Do sterowania taką instalacją alarmową służą elektroniczne karty bądź piloty. Za ich pomocą system przełącza się w stan czuwania bądź spoczynku.

DOM – MAŁY I SKROMNY

Zasada jest taka sama jak przy budynku wielorodzinnym – im prostsza bryła, tym lepiej. Najbezpieczniejsze są domy:

1. Zbudowane na planie kwadratu, z prostymi, dwuspadowymi dachami.

2. Niewielkie, bo okazała rezydencja prowokuje złodziei. Jeśli ktoś chce mieć duży dom, niech przynajmniej fasada od strony ulicy wygląda skromnie.

3. Ogrodzone wysokim płotem – takim, na który trudno się wspiąć.

4. Otoczone ogrodami, które nie zasłaniają wejścia. Drzewa i krzewy powinny być tak rozmieszczone na działce, aby nie dało się między nimi ukryć.

5. Dobrze oświetlony ze wszystkich stron. Mocno oświetlone musi być zwłaszcza wejście do domu, wjazd do garażu, taras, balkony.

UWAGA! Dom musi mieć zabezpieczone drzwi i okna tak samo dokładnie, jak mieszkanie. Zwróć uwagę na drzwi do garażu – muszą być antywłamaniowe i mieć tę samą klasę, co te do domu.

P O W R Ó T